Κληρικοί και πολιτικοί

Μ.Ε.Λαγκουβάρδου


« Αθέμιτον εστίν ελπίζειν επ΄ άνθρωπον»
Αντίοχος ο εκ Γαλατίας

Το πάθος της αρχομανίας ήταν συνηθισμένο μέχρι τώρα στους πολιτικούς. Στην εποχή μας η αρχομανία ως επιθυμία κατοχής και άσκησης εξουσίας καταλαμβάνει ακόμα και τους κληρικούς αν και δεν ταιριάζει ιδίως στους επισκόπους οι οποίοι είναι «εις τύπον Χριστού». «Ημών το πολίτευμα» γράφει ο Παύλος « εν ουρανοίς υπάρχει, εξ ού και Σωτήρα απεκδεχόμεθα τον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν».
Οι πολιτικοί έχουν σκοπό τους την εξουσία και για να επιτύχουν το σκοπό τους θέτουν τους στόχους τους και τις επιδιώξεις τους. Ποιος είναι ο στόχος των κληρικών που πέφτουν στην αρχομανία εκτός από τα «αργύρια», το άλλο σοβαρότατο πάθος μαζί με την αρχομανία; Οι κληρικοί έχουν την ιεροσύνη. Η αποστολή της Εκκλησίας είναι ο αγιασμός των πιστών. Οι κληρικοί είναι πνευματικοί πατέρες. Πολλούς πολιτικούς έχομε αλλά όχι πολλούς πατέρες.
Τι θέλει ο αρχομανής κληρικός; Ο Θεός του χάρισε την ιεροσύνη για να προσεύχεται και να αγιάζει τον κόσμο. Ένας πατριάρχης π.χ. τί θέλει παραπάνω από αυτό που είναι ; Θέλει να γίνει θεός, σαν τον πάπα; Ο πάπας υποκαθιστά το Χριστό. Αν βέβαια ο πατριάρχης ανήλθε στο θρόνο όχι χάρη στο Άγιο Πνεύμα, αλλά χάρη στους πολιτικούς και στις μεθόδους τους, δεν είναι ταπεινός , δεν ευγνωμονεί ούτε ευχαριστεί το Θεό αλλά τους πολιτικούς και γίνεται υποχείριό τους.
Οι αρχαίοι για να φυλαχτούν απ΄ την αρχομανία των αρχόντων πρόσεχαν σε ποιους απένειμαν δημόσια αξιώματα. Δεν έδιναν αξιώματα σ’ αυτούς που δεν διακρίνονταν για το ήθος τους. Ήταν πολύ αυστηροί πολλές φορές και άδικοι με τους άρχοντες. Παράδειγμα πώς φέρθηκαν στον Φωκίωνα στον οποίο χρωστούσαν αιώνια ευγνωμοσύνη.
Ο Φωκίων χάρισε στους Αθηναίους εκατόν νίκες. Μέχρι τα γεράματά του τον καλούσαν να βοηθήσει την πατρίδα του και ποτέ δεν εφείσθη κόπων και θυσιών. Μια φορά μόνον ηττήθηκε, κι αυτή τη φορά όχι από υπαιτιότητα δική του κι οι Αθηναίοι τον τιμώρησαν με την ποινή του θανάτου!
Ο Πλούταρχος που έγραψε το βίο του τελειώνει το λόγο του για τον Φωκίωνα με αυτά τα λόγια: «Εν τούτοις όσα έγιναν σχετικά με τον Φωκίωνα, θύμισαν στους Αθηναίους το Σωκράτη, αφού το σφάλμα αυτό ήταν απόλυτα όμοιο με κείνο και όμοια και η δυστυχία που ήρθε στην πόλη». Τα λόγια αυτά του Πλουτάρχου είναι προφητικά για τη δυστυχία που έρχεται στην πόλη εξαιτίας της αδικίας.
Η συμπεριφορά των κληρικών των διαλόγων για την απατηλή « ένωση των εκκλησιών» και για την παγκόσμια θρησκεία είναι άδικη κι αν συνεχιστεί θα φέρει δυστυχία στην πατρίδα μας.. Οι συζητήσεις και οι διάλογοι των κληρικών για την παγκόσμια θρησκεία και για την απατηλή «ένωση των εκκλησιών» δεν θα άρχιζαν ποτέ κι αν άρχιζαν δεν θα συνεχίζονταν, αν οι μετέχοντες σ΄ αυτές οικουμενιστές κληρικοί εμβάθυναν στους λόγους των αγίων Πατέρων κι αν παραδειγματίζονταν από το βίο τους. Θα θυμούνταν ότι η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή είναι ο Χριστός και ότι ουδείς δύναται θείναι θεμέλιον άλλον παρά τον κείμενον Ιησούν Χριστόν;
Οι πολιτικοί έχουν ίσως το ελαφρυντικό ότι είναι κοσμικοί και ως κοσμικοί δεν γνωρίζουν και δεν αγαπούν όσο πρέπει ούτε το έργο και τον βίο των πατέρων, ούτε ακόμη και την Ορθοδοξία. Οι πολιτικοί στην πλειονότητά τους αποξενώθηκαν από ό,τι είχαν δεχθεί από την οικογένεια, το σχολείο και την Εκκλησία και εγκολπώθηκαν τις ιδέες, τις γνώσεις και τη νοοτροπία των δυτικών. Δεν έχουν κριτήρια και δεν διακρίνουν τη διαφορά του Δυτικού Κόσμου από την Ορθοδοξία από την οποία ο κόσμος αυτός αποσπάστηκε εδώ και χίλια χρόνια.
Στη Δύση η κοινωνία είναι συμβατική. Ο Δυτικός κόσμος θεωρεί την επικοινωνία ανειλικρινή (τυπική) και την αγάπη ανέφικτη. Το θεμέλιο της κοινωνίας τους είναι το «κοινωνικό συμβόλαιο» και όχι ο Χριστός. Με απλά λόγια όπως τα άκουσα από το στόμα ενός απλού ανθρώπου : « Εμείς αφήνουμε το Θεό να επέμβει. Έχουμε εμπιστοσύνη στη Θεία Δικαιοσύνη. Οι ξένοι έχουν τον άνθρωπο. Ο θεός τους είναι ο άνθρωπος ».
Μια φορά ο γέρων Παϊσιος μιλώντας για τον αγιασμό Ορθοδόξων και Καθολικών σε έναν Καθολικό που είχε καλή διάθεση είπε τα εξής: «Μία από τις σπουδαιότερες διαφορές μας (εννοεί στον αγιασμό)είναι αυτή: Εσείς βάζετε τον εγκέφαλο εμείς την πίστη. Με τη λογική σας περιορίζετε τη θεϊκή δύναμη, γιατί τη Θεία Χάρη την πετάτε στην άκρη. Εσείς στον αγιασμό ρίχνετε συντηρητικό, για να μη χαλάσει. Εμείς στα χαλασμένα ρίχνουμε αγιασμό, για να γίνονται καλά. Πιστεύουμε στη Χάρη που αγιάζει και ο αγιασμός κρατάει και 200 και 500 χρόνια. Δεν χαλάει ποτέ.» (Γέροντος Παϊσίου «Χαριτωμένες διδαχές».
Οι οικουμενιστές συζητούν για την ένωση και για την παγκόσμια θρησκεία σαν να είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία σύμβαση.
Οι πραγματικοί κληρικοί τιμούν την ιεροσύνη τους και δεν κάνουν πολιτική σε μια εποχή που ο κόσμος έχει μεγαλύτερη ανάγκη από πατέρες, παρά από πολιτικούς.