Κάποιος γνωστός μου επιχειρηματίας ήταν απορροφημένος από τις επιχειρήσεις του. Στο σπίτι του πήγαινε όπως πηγαίνει κανείς στο ξενοδοχείο. Η γυναίκα του και τα παιδιά του τον είχαν ανάγκη, αλλά εκείνος πίστευε ότι όλα τα προβλήματα λύνονται με τα χρήματα. Όταν οι φίλοι του του έλεγαν «πρόσεξε η γυναίκα σου και τα παιδιά σου σε χρειάζονται. Πρέπει να δείχνεις και σ΄ αυτούς το ενδιαφέρον σου, να νιώθουν ότι τους έχεις ανάγκη», ο επιχειρηματίας απαντούσε: «Θα τους αυξήσω το επίδομα και όλα θα είναι εντάξει». Η οικογένεια αυτή, όπως ήταν επόμενο, διαλύθηκε.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στις σχέσεις της εξουσίας με τους πολίτες. Τώρα που με το τέλος των αστών η εξουσία πέρασε στα παιδιά των χωρικών, θα περίμενε κανείς ότι η εξουσία θα πρόσεχε περισσότερο τα γερατειά, τη φτώχεια και την αρρώστια. Η εξουσία όμως φέρεται σαν τον επιχειρηματία που καταφρονεί το σπίτι του για την επιχείρηση. Η εξουσία αγνοεί ότι το πρόβλημα του τόπου είναι ηθικό. Στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η σύγχρονη οικογένεια. για παράδειγμα, το κράτος αντί να ενισχύσει ηθικά την οικογενειακή ζωή , την αφήνει να διαλυθεί νομίζοντας ότι με το να αυξήσει το οικογενειακό επίδομα έτσι ενισχύει το θεσμό της οικογένειας.
Την απουσία του ενδιαφέροντος της κοινωνίας και του κράτους ειδικά ,την νιώθουν περισσότερο από όλους οι γέροι. Οι γέροι νιώθουν τον εξευτελισμό στο πετσί τους γιατί είναι ανήμποροι, άρρωστοι και φτωχοί και δεν τους ακούει κανείς.
Οι γέροι όσον αφορά την έλλειψη κατανόησης της σύγχρονης κοινωνίας για τα προβλήματά τους , είναι σαν το γάϊδαρο του μύθου του Αισώπου «γάϊδαρος και σκύλος».
Παραθέτουμε τον μύθο αυτό για να τον χαρεί ο ευγενικός αναγνώστης:
« Ένας γάϊδαρος περπατούσε στον ίδιο δρόμο μ' ένα σκύλο. Ξάφνου βρήκαν κάτω στο χώμα ένα σφραγισμένο γράμμα. Ο γάϊδαρος το πήρε, έσπασε τη σφραγίδα, το ξετύλιξε κι άρχισε να το διαβάζει φωναχτά για ν' ακούει κι ο σκύλος. Το γράμμα έλεγε για βοσκοτόπια, χορτάρι, κριθάρι κι άχυρο. Σιχάθηκε ο σκύλος να ακούει το γάϊδαρο να το διαβάζει και γι΄ αυτό του είπε: Για πήδα, φίλε ένα κομμάτι, μήπως βρεις να λέει τίποτε για κρέατα και κόκαλα.» Κι αφού διάβασε ο γάϊδαρος όλο το γράμμα και δεν βρήκε τίποτε απ΄ αυτά που ζητούσε ο σκύλος, του ξανάπε αμέσως ο σκύλος: «Πέτα το πάλι κάτω, φίλε, δεν αξίζει τίποτε.» (Αίσωπος, Μύθοι, Εκδόσεις Εξάντας,).
Άκουσα την παρακάτω στιχομυθία ανάμεσα σ΄ ένα γέρο τυφλό και σε μια νέα γυναίκα που τον κρατούσε συντροφιά: «Γέρος τυφλός: - Ο τυφλός είναι νεκρός.
Γυναίκα:- Τί να κάνουμε, αφού τα στέλνει ο Χριστός;
Γέρος τυφλός: - Όλα ο Χριστός τα στέλνει;»
Ότι δεν τα στέλνει όλα ο Χριστός ( ο Χριστός υπήρξε και ο Ίδιος θύμα και μάλιστα το εξιλαστήριο θύμα όλων των ανθρώπων) είναι αναμφισβήτητο. Τι θέλουν να πουν τα λόγια της γυναίκας «όλα ο Χριστός τα στέλνει» και γιατί η γυναίκα πιστεύει ότι τα λόγια αυτά είναι παρήγορα, για τον γέρο που υποφέρει από τα γεράματα κι απ' την ανίατη ασθένειά του;
Η μόνη απάντηση, για μένα, στο ερώτημα αυτό είναι ότι αν θέλουμε να αντέξουμε τις δυσκολίες , χωρίς να μας εξουθενώσουν κι αν αγαπάμε το Χριστό πάνω από όλα, πρέπει να τις βλέπουμε σαν να τις στέλνει ο Χριστός. Αν αγαπάμε το Χριστό κι αν πιστεύουμε ότι είναι ο Θεός να τα δεχόμαστε όλα και τα καλά και τα κακά απ΄ το χέρι του Χριστού. Έτσι δεν ζούμε εμείς, αλλά ζει μέσα μας ο Χριστός.
Αυτό με βοήθησε κάποτε όταν πέρασα μια δυσκολία που διαφορετικά δεν θα μπορούσα να την αντέξω. Ο Χριστός κουβαλάει το φορτίο μας.
"Ελευθερία,"Λαρισινά δοκίμια"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου