Πνευματικό ημερολόγιο
(Περί επιγνώσεως)
Χθες το πρωί συνάντησα τον Μιχάλη στην Κεντρική Πλατεία. Είχα καιρό να τον ιδώ. Δεν άλλαξε καθόλου. Μόνο τα γένια του άρχισαν να ασπρίζουν. Ο Μιχάλης δεν είναι απλά υπέρβαρος, το βάρος του υπερβαίνει κατά πολύ το κανονικό.
Ο Μιχάλης πρόσεξε ότι αδυνάτισα κάπως από τότε που είχε να με δει και χάρηκε. Δεν τον ενδιέφερε όμως να μάθει για το πώς αδυνάτισα. Είχε βαρεθεί ν’ ακούει κάθε νεοφώτιστο στο αδυνάτισμα. Κρίμα γιατί θα του μιλούσα για την επίγνωση ως μέθοδο αδυνατίσματος.
Δικαίως δεν ήθελε ν’ ακούσει. Ο φίλος μου έχει τη δική του μέθοδο , αλλά δεν μπορεί να την εφαρμόσει, γιατί δεν εξαρτάται μόνο από αυτόν. Ο Μιχάλης πιστεύει πως ένας νέος άντρας δεν παχαίνει με την πολυφαγία . Ο κυριότερος λόγος που παχαίνει ανάγεται στον έρωτα δίχως ανταπόκριση. Συνεπώς πίσω από κάθε νέο παχύσαρκο άντρα κρύβεται μια γυναίκα. Το ίδιο όπως πίσω από κάθε έγκλημα, κατά τη γνωστή γαλλική παροιμία.
Τι είναι τώρα η επίγνωση όσον αφορά το υπερβολικό βάρος; Η θεωρία μου ξεκινάει από την ιδέα ότι το υπερβολικό βάρος είναι ένα σοβαρό εμπόδιο για τον υπέρβαρο. Τον εμποδίζει να χαρεί τη ζωή του. Ο Θεός δεν έπλασε τον άνθρωπο υπέρβαρο. Άρα το υπερβολικό βάρος στο νέο άνθρωπο παραποιεί την αρχική εικόνα. Κι αφού ξέρουμε από ποιον προέρχονται όλα τα εμπόδια του ανθρώπου, για να ξεπεράσουμε και το εμπόδιο αυτό πρέπει εκτός απ΄ τις σωματικές προσπάθειες που πρέπει να κάνουμε, πρέπει να αγωνιστούμε και στο πνευματικό επίπεδο. Άλλωστε κάθε αγώνας, ακόμα και ο πιο σωματικός είναι και αγώνας πνευματικός, γιατί δεν ξεχωρίζει το σώμα από το πνεύμα.
Κάποιος έγραψε ένα βιβλίο με τον τίτλο «Βρες τον εαυτό σου και αδυνάτισε».
«Δυστυχώς η ζωή κυλάει με τέτοιον τρόπο, που ακατάπαυτα πρέπει να «παλεύεις» γι’ αυτήν ως ένα βαθμό». (αρχ. Σωφρόνιος-Σακχάρωφ). Μέσα σε τόσους περισπασμούς λοιπόν, είναι δύσκολο να ξέρεις κάθε στιγμή που βρίσκεσαι και τι κάνεις. Αυτό σημαίνει ότι επίσης είναι δύσκολο να ξέρεις τι είναι ακριβώς αυτό που τρως και πόση είναι η ποσότητά του.
Οι περισσότεροι παχύσαρκοι απορούν , γιατί παχαίνουν ενώ δεν τρώνε τίποτα. Η φράση «δεν τρώω τίποτα » σημαίνει «δεν ξέρω τι τρώω». Η επίγνωση είναι αυτή ακριβώς η προσοχή. Προσέχουμε όχι μόνο τι τρώμε αλλά και πόσο. Και για να είναι η προσοχή μας πιο μεγάλη, είναι καλύτερα να γράφουμε σε ένα ημερολόγιο το είδος και την ποσότητα της τροφής στα γεύματά μας. Είναι βέβαιο ότι οι περισσότεροι από μας θα τρομάξουν με τις ποσότητες της τροφής που καταναλίσκουν καθημερινά!
Θα μου πείτε, κι άλλοι τρώνε χωρίς επίγνωση και δεν παχαίνουν. Αν η έλλειψη επίγνωσης ήταν η αιτία που παχαίνει κανείς , δεν θα ίσχυε για όλους; Ίσως η επίγνωση να μην ασκεί επιρροή σε όλους, ως προς το βάρος του σώματος, σε περιπτώσεις που ούτε η ποσότητα της τροφής επηρεάζει το βάρος μας. Είναι όμως βέβαιο ότι γενικά η κατάσταση του σώματος εξαρτάται απ΄ την πνευματική μας κατάσταση. Δεν χρειάζεται να μας το πει ο γιατρός, ότι η στενοχώρια π.χ. είναι η αιτία για πολλές αρρώστιες ή για την επιδείνωση γενικά της κατάστασης της υγείας μας..
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
Υπάρχουν μήπως τροφές που φέρνουν δυσθυμία και στενοχώρια, ανεξαρτήρως της προσληφθείσης ποσότητας, αποδεικνύοντας έτσι ότι σώμα και πνεύμα, πνεύμα και σώμα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα ή νους υγιής εν σώματι υγιεί όπως το γράφετε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι ποτέ δεν το σκέφτηκα αυτό που λέτε, αν και πρόσεχα πολύ το είδος της τροφής περισσότερο για την υγεία και λιγότερο ως ένα τροπο να διατηρείς το κανονικό σου βάρος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ δική μου δυσθυμία δεν προερχόταν από το είδος των τροφών, αλλά απ' την απιστία μου, που γινόταν αισθητή ως απελπισία. Ένιωθα την απελπισία σαν ναυτία.Δεν είχε να κάνει με το φαγητό. Ό,τι και να έτρωγα ένιωθα ναυτία. Το φοβερό αυτό αίσθημα διήρκεσε μερικά χρόνια (όλα τα χρόνια των σπουδών και μερικά ακόμα). Σταμάτησε σιγά σιγά όταν συνάντησα κάποιον άνθρωπο, (τον Ρόμπερτ Λαξ)που πίστευε στο Χριστό και που τον θαύμαζα για το χαρακτήρα του. Ο πιο εύκολος τρόπος να πιστέψεις στο Χριστό (αν έχεις αμφιβολίες ότι ο Χριστός είναι ο Θεός) είναι να νιώσεις θαυμασμό για το χαρακτήρα ενός ανθρώπου που πιστεύει.
Η πίστη μου έδωσε τη βεβαιότητα ότι ο ζήλος για τα ανώτερα, τα πνευματικά, τα μη βλεπόμενα είναι αληθινός και δεν είναι μόνο για επίδειξη.
Αν υπάρχουν τροφές που φέρνουν δυσθυμία και στενοχώρια ανεξαρτήτως της ποσότητας;
Πρέπει να υπάρχουν. Οι αρχαίοι ασχολήθηκαν με αυτό. Αλλά ακόμα κι αν υπάρχουν το λίγο δεν πειράζει. Η διάθεση εξαρτάται, κατά τον Ιπποκράτη (;), από την ισορροπία των χυμών στο σώμα μας.
Το σώμα μας ειδοποιεί για τις τροφές που διαταράσσουν την ισορροπία των χυμών του. Μα ς κατευθύνει με τη φυσική συμπάθεια η αντιπάθεια για τη μια ή την άλλη τροφή. Τα ζώα με το ένστικτό τους ψάχνουν και βρίσκουν το κατάλληλο βότανο για τη θεραπεία τους, όταν χρειάζεται.
Ο άγιος Μπριατσιανίνωφ λέει πως πρέπει να κάνουμε διάκριση στη νηστεία. Να μην υπερβάλουμε. Κάποτε ο ίδιος υπερέβαλε και το σώμα του έχασε τις δυνάμεις του και δεν μπορούσε να προσευχηθεί.
Η νηστεία δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσον. Οι άγιοι λένε να τρώμε τόσο, όσο να μπορούμε κατόπιν να προσευχηθούμε (ή να διαβάσουμε). Αν δεν μπορούμε σημαίνει ότι φάγαμε περισσότερο από αυτό που έχουμε ανάγκη.
Ισχύει πάντα το "νους υγιής εν σώματι υγιεί".
Ευχαριστώ για την προσωπική κατάθεση και σκέψη, ήθελα μόνο να διασταυρώσω τις δικές μου πληροφορίες σχετικά με την αρχαία γνώση για τους χυμούς στο σώμα και τον Ιπποκράτη. Είναι αλήθεια. Απλώς αναρωτιέμαι καμιά φορά, εμείς που ζούμε σε εποχή που βάλεται πανταχόθεν η φυσική ζωή και διατροφή, κυρίως εξαιτίας της τεχνολογικής έξαρσης και του ξέφρενου ρυθμού ζωής, κατά πόσο μπορούμε να επιστρέψουμε στα παλιά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι είναι ένα ερώτημα που μάλλον βαραίνει στην ευθύνη του καθενός μας.
Ένα ακόμη σχόλιο επιτρέψτε μου, καταλαμβάνετε άξια τον διαδικτυακό χώρο με το ιστολόγιό σας και οι τοποθετήσεις σας στα ποικίλα θέματα που ανοίγετε δημιουργούν εποικοδομητικούς προβληματισμούς.
Να είστε καλά!