Μόσχος Εμμ. Λαγκουβάρδος, Τα βουνά

«Ήρα τους οφθαλμούς μου εις τα όρη»
Δαβίδ


Τα βουνά δεν είναι ίδια για τους ορεσίβιους και για τους κατοίκους του κάμπου. Οι ορεσίβιοι μεγαλώνουν με τα βουνά και ακολουθούν το ρυθμό των βουνών. Οι κάτοικοι των κάμπων είναι διαφορετικοί: ανεβαίνουν στα βουνά κουβαλώντας μαζί τους τις συνήθειες του κάμπου. Αλλά τόσο οι ορεσίβιοι όσο και οι καμπίσιοι είχαν πάντα τα βουνά σαν καταφυγή και δύναμη.

Η αίσθηση των βουνών είναι πιο έντονη στα παιδιά παρά στους μεγάλους. Στα παιδιά ζωντανεύουν όλα τα πράγματα γύρω τους και τα βουνά ακόμα περισσότερο. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα βουνά και ένιωσα πολύ νωρίς όχι απλώς τη ζωντάνια τους, αυτό το αίσθημα μπορεί να σου το δώσει και ο κάμπος , αν ξυπνήσεις πρωί, αλλά και ένα ανερμήνευτο αίσθημα προστασίας.

Θυμάμαι όταν όλοι οι κάτοικοι του χωριού, μαζί και η οικογένειά μου, κατέφυγαν στο βουνό, γα να γλιτώσουν απ΄ τους Γερμανούς. Ήμουν τεσσάρων χρονών. Στο βουνό χιόνιζε και έκανε κρύο. Ο κόσμος έσκαψε μέσα στο χιόνι για να φυλαχτεί απ το κρύο. Η μητέρα μου με κρατούσε μέσα στην αγκαλιά της και πάνω της είχε ρίξει μια βελέντζα, που την είχε σκεπάσει το χιόνι.

Τη νύχτα φαίνονταν κάτω στο χωριό τα σπίτια που καίγονταν. Καθένας ανησυχούσε μήπως καιγόταν το δικό του σπίτι. Αλλά εγώ ένιωθα μέσα μου ζεστασιά . Ήταν η προστασία του βουνού. Άλλωστε αυτό ήταν ένα κοινό αίσθημα. Όλοι, σαν ένας άνθρωπος, εμπιστεύονταν τον εαυτό τους στην προστασία των βουνών και των αγίων . Η γιαγιά μου επικαλούνταν αδιαλείπτως τον Άγιο Κωνσταντίνο, τον προστάτη του χωριού. «Άγιε Κωνσταντίνε μου, άγιε Κωνσταντίνε μου». Σαν ν’ ακούω τώρα τη φωνή της , ύστερα από μισό αιώνα και περισσότερο. Τα βουνά ταυτίστηκαν με τους αγίους, στο αίσθημα των απλών ανθρώπων της υπαίθρου. Τα βουνά είναι κατάσπαρτα από εκκλησιές, μοναστήρια, εξωκλήσια, εικονίσματα.

Το παράξενο αυτό αίσθημα της προστασίας το ξανάνιωσα επάνω σε κάποιο άλογο που κάλπαζε με εμένα κολλημένο επάνω στη ράχη του. Είχα τη βεβαιότητα ότι προσέχει να μην πέσω. Ήταν ένα ολόκληρο κοπάδι αλόγων, που έτρεχαν στο ποτάμι για να πιουν νερό. Αν έπεφτα εκεί ολόκληρο το κοπάδι θα περνούσε επάνω μου. Όταν αργότερα διηγήθηκα το περιστατικό αυτό σε κάποιον που γνώριζε από άλογα, μου είπε, ότι τα άλογα θα απέφευγαν να με πατήσουν και πιθανόν να μην πάθαινα τίποτα.

Μια φορά έπεσα από άλογο, τόσο απαλά, που δεν κατάλαβα τίποτα. Και μια άλλη φορά που με κλώτσησε κάποιο άλογο, δεν πόνεσα καθόλου, γιατί με χτύπησε με προσοχή, να μη με τραυματίσει ( με χτύπησε στο ψαχνό). Βέβαια δεν είναι μόνο το αίσθημα προστασίας που με κάνει ν΄ αγαπώ τα βουνά και τα άλογα. Ωστόσο ένιωσα μεγάλη χαρά, όταν άκουσα κάποιον αμαξά στην Κέρκυρα, να λέει πως τον παλιό καιρό έβαζαν κοντά στα άλογα τους αρρώστους, που είχαν εξασθενημένο οργανισμό ,για να δυναμώσουν.

Τα άλογα τα αγαπώ πιο πολύ από όλα τα άλλα ζώα και τα βουνά τα αγαπώ περισσότερο από κάθε άλλο τόπο. Το Ευαγγέλιο λέει, πως θά ’ρθει εποχή που θα καταφύγουμε στα βουνά. Κανείς δεν ξέρει πότε θα έρθει αυτή η εποχή. Έως τότε όμως η καταφυγή στα βουνά , υπό τις σημερινές συνθήκες, που δεν υπάρχει τίποτα να σωθεί, εκτός από μια μικρή ησυχία στην καρδιά, τα βουνά έχουν μια συμβολική σημασία . Τα βουνά είναι οι άγιοι, είναι ο βίος τους και η διδασκαλία τους. Ήδη το δίλημμα προβάλλει σε όλους μας: ασκητισμός ή παραφροσύνη;


"Ρεθεμνιώτικα Νέα"