Πατρίδα μας είναι η Ορθοδοξία και η Ελληνική Γλώσσα
30.7.09
ΕΙΣ ΚΟΙΜΗΘΕΝΤΑΣ
"Είπεν ο Κύριος προς τους εληλυθότας προς αυτόν Ιουδαίους. Αμήν αμήν λέγω υμίν, ότι ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με, έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν." (Ιωάν.5,24)
Πρόσεξε τους χρόνους των ρημάτων. (Αυτός που δέχεται τα λόγια του Ιησού και πιστεύει σ΄ Αυτόν που Τον έστειλε, έχει κιόλας την αιώνια ζωή και δεν θα αντιμετωπίσει την τελική κρίση, αλλά έχει κιόλας περάσει από το θάνατο στη ζωή.)
Θυμάμαι την τελευταία μέρα του πατέρα μου Χρήστου. Είμαστε οι δυο μας στο θάλαμο του νοσοκομείου. Ήταν ήρεμος, είχε κλεισμένα τα μάτια του και δεν μιλούσε πια σε κανένα. Ανάπνεε κανονικά. Η δύσπνοια που τον βασάνιζε τον είχε αφήσει. Κάποια στιγμή διέκοψε τη σιωπή του και χωρίς να ανοίξει τα μάτια του, είπε: "Μόσχο,θα πεθάνω". Δίχως να σκεφθώ, λες και περίμενα την ερώτηση αυτή, του είπα με βεβαιότητα: "Μη φοβάσαι. Αυτός που πιστεύει στο Χριστό, δεν πεθαίνει. Πεθαίνει ο Χριστός γι΄ αυτόν. Ο Χριστός κουβαλάει το φορτίο μας." Ένιωσα το χέρι του να ψάχνει το δικό μου και να μου το σφίγγει, σαν ένα σημάδι, ότι τα λόγια αυτά του έδωσαν θάρρος και ανάπαυση στην ψυχή του.
έτσι ακριβώς είναι. θυμίζει λίγο Καζαντζάκη "ζωγράφισε τον παράδεισο σου και ζήσε ΤΩΡΑ μέσα του" μετά δεν γνωρίζουμε, απλά πιστεύουμε και δεν μας απασχολεί. οποιος με πιστη ζει στον παράδεισο του δεν τον νοιάζει το μετά, το ύστερα φαντάζει ανύπαρκτο! ούτε τον ενδιαφέρει αν και πως θα συναντήσει τον θεό κριτή με το μαστίγιο. τέτοια κρίση ουδέποτε θα την περάσει. με ενέπνευσαν και τα λόγια στον πατέρα σου και έγραψα ποιηματάκι αλλα να δω ποτε θα το ποστάρω αφού είμαι τεμπελάκος. με το τσαλακωμένο χαρτί και το άξυστο μολυβι παλεύω :)
Πρόσεξε τους χρόνους των ρημάτων. (Αυτός που δέχεται τα λόγια του Ιησού και πιστεύει σ΄ Αυτόν που Τον έστειλε, έχει κιόλας την αιώνια ζωή και δεν θα αντιμετωπίσει την τελική κρίση, αλλά έχει κιόλας περάσει από το θάνατο στη ζωή.)
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάμαι την τελευταία μέρα του πατέρα μου Χρήστου. Είμαστε οι δυο μας στο θάλαμο του νοσοκομείου. Ήταν ήρεμος, είχε κλεισμένα τα μάτια του και δεν μιλούσε πια σε κανένα. Ανάπνεε κανονικά. Η δύσπνοια που τον βασάνιζε τον είχε αφήσει.
Κάποια στιγμή διέκοψε τη σιωπή του και χωρίς να ανοίξει τα μάτια του, είπε: "Μόσχο,θα πεθάνω".
Δίχως να σκεφθώ, λες και περίμενα την ερώτηση αυτή, του είπα με βεβαιότητα: "Μη φοβάσαι. Αυτός που πιστεύει στο Χριστό, δεν πεθαίνει. Πεθαίνει ο Χριστός γι΄ αυτόν. Ο Χριστός κουβαλάει το φορτίο μας."
Ένιωσα το χέρι του να ψάχνει το δικό μου και να μου το σφίγγει, σαν ένα σημάδι, ότι τα λόγια αυτά του έδωσαν θάρρος και ανάπαυση στην ψυχή του.
έτσι ακριβώς είναι. θυμίζει λίγο Καζαντζάκη "ζωγράφισε τον παράδεισο σου και ζήσε ΤΩΡΑ μέσα του"
ΑπάντησηΔιαγραφήμετά δεν γνωρίζουμε, απλά πιστεύουμε και δεν μας απασχολεί.
οποιος με πιστη ζει στον παράδεισο του δεν τον νοιάζει το
μετά, το ύστερα φαντάζει ανύπαρκτο!
ούτε τον ενδιαφέρει αν και πως θα συναντήσει τον θεό κριτή με το μαστίγιο.
τέτοια κρίση ουδέποτε θα την περάσει.
με ενέπνευσαν και τα λόγια στον πατέρα σου και έγραψα ποιηματάκι αλλα να δω ποτε θα το ποστάρω αφού είμαι τεμπελάκος.
με το τσαλακωμένο χαρτί και το άξυστο μολυβι παλεύω :)