Ποια είναι η αιτία που καταλήγει στην θυσιαστική κρίση του να είναι όλοι εναντίον όλων, ώστε να χρειαστεί κάποιο θύμα ή κάποια θύματα, να πληρώσουν την έχθρα των μελών του κοινωνικού συνόλου, για να επέλθει η συμφιλίωση μεταξύ τους ; Μήπως είναι ότι δεν αγαπάμε τον πλησίον μας ως εαυτόν; Μήπως είναι ότι δεν εφαρμόζουμε την Εντολή να αγαπάμε τους εχθρούς μας; Μήπως, αν δεν αγαπάμε τους εχθρούς μας έρχεται κάποια στιγμή που όλοι θα στραφούμε εναντίον όλων, ώσπου το «όλοι εναντίον όλων» γίνει «όλοι εναντίον ενός»; Γιατί δεν μπορούμε να συμφιλιωθούμε χωρίς να πρέπει να πληρώσει κάποιος τη συμφιλιωτική μας ομοθυμία;
Με το θέμα αυτό της θυσιαστικής κρίσης ασχολήθηκε στα βιβλία του ο Γάλλος φιλόσοφος Ρενέ Ζιράρ. Θά ’θελα να γράψω για τον Ρενέ Ζιράρ και ειδικότερα για την επίδραση που άσκησε σε μένα η ανάγνωση των βιβλίων του. Σε τι με ωφέλησαν τα βιβλία του που διάβασα, το «Εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν..», «το εξιλαστήριο θύμα, η βία και ιερό», «η αρχαία οδός των ασεβών», τα κεκρυμμένα από καταβολής κ.α.;
Θά ’θελα να γράψω για την επίδραση του Ρενέ Ζιράρ , για να δω σε τι μπορούν να βοηθήσουν όλα αυτά τα πολύ σπουδαία πράγματα για τη ζωή ενός ανθρώπου, τα οποία ο ξεχωριστός αυτός για τις πρωτότυπες σκέψεις του συγγραφέας, καταγράφει στα βιβλία του.
Μέχρι να διαβάσω τον Ρενέ Ζιράρ πίστευα ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο λογικό από αυτό που ο Σβάϊτσερ ονομάζει ως νόμο της ζωής, το νόμο της θυσίας, που επιτάσσει να θυσιάζεται το ευτελέστερο για να προστατευθεί το πολυτιμότερο. Με τη λογική του Σβάτσερ κάθε θυσία είναι θεμιτή, μέσα στον κόσμο των αντιθέτων που ζούμε. Δηλαδή κατά την άποψη αυτή ζωή χωρίς θυσία δε γίνεται. Και η αγάπη επίσης έχει το νόημα της θυσίας. Το ερώτημα είναι ότι τη θυσία και τα θύματα, απαιτεί η ίδια η αγάπη, ότι είναι σύμφυτα με την αγάπη που είναι ο Θεός ή τη θυσία και την ύπαρξη θυμάτων απαιτεί ο κόσμος, που ζει απομακρυσμένος απ΄ το Θεό και φυσικά χωρίς αγάπη; Ότι ισχύει φυσικά το δεύτερο φαίνεται από το γεγονός ότι η θυσία είναι καλή, κατά την άποψη των διωκτών, ενώ ο Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν. Ο Θεός τους δικαίους αγαπάει, και τους αμαρτωλούς ελεεί, δηλαδή αγαπάει σε υπέρτατο βαθμό, αφού έλεος σημαίνει υπέρτατη αγάπη.
Για τα θύματα στον κόσμο ισχύει το ρωμαϊκό ρητό, «ουαί τοις ηττημένοις», αλίμονο στους ητττημένους. Ο κόσμος όταν καλείται να έχει αγάπη προς αυτούς που έχουν ανάγκη, επικαλείται τη σκληρή αυτή διαπίστωση ; Η βαθύτερη συνείδηση όμως δεν είναι έτσι πλασμένη απ΄ το Θεό και δεν συμφωνεί με το «ουαί τοις ηττημένοις». Γι’ αυτό οι γιατροί σήμερα συμβουλεύουν να μην απωθούμε και δεν έχουμε να πάθουμε τίποτα. Με την απώθηση όμως και με την δυσαρμονία μας με τη συνείδησή μας κινδυνεύουμε να πέσουμε στα χέρια των γιατρών.
Δεν μπορεί κανείς να ζήσει σε ένα κόσμο χωρίς ακούσια ή εκούσια θύματα; Κατά τον Νίτσε, τον Σβάϊτσερ και τους άλλους φιλοσόφους και διανοουμένους δεν μπορεί κανείς να ζήσει χωρίς θύματα. Οι φιλόσοφοι δεν μπορούν να δούν πέρα απ΄ τους θυματικούς μηχανισμούς της συλλογικής βίας , με τους οποίους ερμηνεύουν ακόμα και το ειρηνικό άγγελμα του Ιησού προς την ανθρωπότητα.
Ο Ρενέ Ζιράρ, εκτός από τους Πατέρες και τους αγίους της Εκκλησίας, είναι ο πρώτος και ο μοναδικός από τους φιλοσόφους και τους διανοουμένους, που αποκάλυψε στον κόσμο την "παράδοξη και κολοσσιαία παρανόηση της ανθρωπότητας", αφού είχε την ενορατική ικανότητα να κατανοήσει το αληθινό νόημα της Αγίας Γραφής και ιδίως της Καινής Διαθήκης και του Κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, και να επισημάνει την ενικότητα (μοναδικότητα) του Ευαγγελίου, το οποίο αποκαλύπτει και καταγγέλλει το μηχανισμό της συλλογικής βίας.
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου