«Εάν γαρ μη πιστεύσητε ότι εγώ ειμί, αποθανείσθε εν ταις
αμαρτίαις υμών» (Ιωάν. η΄, 21-30)
Συνάντησα το πρωί στο δρόμο, επιστρέφοντας από την πρωϊνή άσκηση ( 40 λεπτά της ώρας έντονο περπάτημα) κάποιο γνωστό μου υπέρβαρο. Πήγαινε με το πάσο του στη δουλειά του (καθιστική δουλειά γραφείου). «Ασκείσαι καθόλου»; Τον ρώτησα. «Όχι. Προτιμώ το ευ ζην».
Ζούμε στην ίδια πόλη, είμαι κι εγώ ένας υπέρβαρος, όχι στα μέτρα του γνωστού μου, ωστόσο πάνω απ΄ το κανονικό κι όμως ανήκουμε σε δυο διαφορετικούς κόσμους. Εκείνος ζη στον κόσμο του, τον κόσμο του «ευ ζην» κι εγώ στον κόσμο της άσκησης. Για τον γνωστό μου η άσκηση είναι ταλαιπωρία, ενώ για μένα η άσκηση είναι χαρά. Για μένα το δικό του «ευ ζην» δεν είναι παρά «εγκατάλειψη». Ο άνθρωπος αυτός εγκατέλειψε τον εαυτό του στην τύχη του.
Έφερα δυο παραδείγματα δύο διαφορετικών κόσμων. Δυο άνθρωποι που ζουν στην ίδια χώρα, στην ίδια πόλη, έχουν τα αυτά ήθη και έθιμα, αλλά ανήκουν σε διαφορετικούς κόσμους, έχουν διαφορετικούς προσανατολισμούς, διαφορετικούς στόχους και διαφορετικούς σκοπούς, διαφορετικές αντιλήψεις, με ένα λόγο έχουν «διαφορετική νοοτροπία». Ούτε αυτός είναι εύκολο να αλλάξει τη νοοτροπία του, ούτε εγώ. Το σπουδαιότερο είναι ότι κανείς από τους δυο δεν θέλει να αλλάξει. Κι οι δυο πιστεύουμε ότι αυτό που κάνουμε είναι το καλύτερο.
Δυο κόσμοι τόσο διαφορετικοί κι όμως κι οι δυο βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο, το σωματικό. Κι οι δυο αφορούν την σωματική και την ψυχική κατάσταση. Πόσο μάλλον διαφέρει ο κόσμος του πνεύματος. «Να ζείτε σ΄ αυτόν τον κόσμο αλλά να μην είστε από τα στοιχεία αυτού του κόσμου», λέει το Ευαγγέλιο. Ο πνευματικός άνθρωπος είναι όμοιος με τους άλλους, αλλά και εντελώς διαφορετικός. Ο πνευματικός έχει διαφορετικό προσανατολισμό. Δυο άνθρωποι στην ίδια πόλη, κάνουν τις ίδιες δουλειές, μιλούν την ίδια γλώσσα, κι όμως με τόσο διαφορετική κατεύθυνση: ο ένας τραβάει προς την Ανατολή κι ο άλλος προς τη Δύση. Ο ένας έχει οδηγό, ο άλλος έχει οδηγό τον εαυτό του. Όταν είναι πολλοί μοιάζουν με πρόβατα δίχως ποιμένα. Δεν αναγνωρίζουν άλλη αυθεντία πέρα απ΄ τον εαυτό τους.
Ο άνθρωπος του κόσμου τούτου είναι γνωστός στους πάντες. Είναι τόσο γνωστός, που μπορούμε να πούμε ότι είναι ο συνηθισμένος άνθρωπος. Άλλωστε είναι αυτός που προβάλλεται με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο. Ο ίδιος ελέγχει όλα τα μέσα προβολής και αυτοπροβολής. Λογικό είναι να τον γνωρίζουν οι πάντες.
Αντιθέτως τον πνευματικό άνθρωπο λίγοι τον γνωρίζουν, γιατί αποφεύγει την προβολή. Το πρώτο σκαλοπάτι στην πνευματική ζωή είναι η ταπείνωση. Δεν είναι πνευματικός αυτός που δεν είναι πράος και ταπεινός. Για τον πνευματικό άνθρωπο γράφω αυτές τις γραμμές. Τον πνευματικό ζηλεύουμε και αγωνιζόμαστε με τη δύναμη του Θεού να τον φτάσουμε οι πιστοί στο Χριστό, αλλά απέχουμε πολύ από αυτόν. Η ελπίδα όμως δεν μας εγκαταλείπει.
Άρχισα να γράφω τις γραμμές αυτές μετά την πρωινή ανάγνωση της περικοπής του Ευαγγελίου, που αναφέρεται στον πνευματικό κόσμο, για τον οποίο μίλησε ο Ιησούς προς τους Ιουδαίους που πήγαν να τον ακούσουν: «Υμείς εκ των κάτω εστέ, εγώ εκ των άνω ειμί. υμείς εκ του κόσμου τούτου εστέ, εγώ ουκ ειμί εκ του κόσμου τούτου.»
Παραθέτω , για να χαρείς , ευγενικέ αναγνώστη, ένα μικρό απόσπασμα , σε πρόχειρη μετάφραση, από το ημερολόγιο του Τόμας Μέρτον, (έκδ. Άντριους και Μακ Μιλ, Εταιρεία Πανεπιστημιακών Εκδόσεων, Νέα Υόρκη, 1981).Διαβάζοντας τις σκέψεις αυτές του Μέρτον σχηματίζει κανείς μια εικόνα για τον πνευματικό άνθρωπο, που μπορεί καθένας από μας να είναι, αν το θέλει κι αν πιστεύει στο Χριστό. Δεν χρειάζεται διανοητική προσπάθεια, αλλά πίστη, ελπίδα και αγάπη:
«Η ελπίδα μου είναι σ΄ αυτό που η καρδιά του ανθρώπου δεν μπορεί να νιώσει. Επομένως επίτρεψέ με να μην εμπιστεύομαι στα αισθήματα της καρδιάς μου. Η ελπίδα μου είναι σ΄ αυτό που το χέρι του ανθρώπου δεν έχει ποτέ αγγίξει. Μη μ΄ αφήνεις να εμπιστεύομαι σ΄ αυτό που μπορώ να σφίξω ανάμεσα στα δάχτυλά μου. Άφησέ με να ελπίζω στο έλεός Σου, όχι στον εαυτό μου. Άφησε την ελπίδα μου να είναι στην αγάπη Σου, όχι στην υγεία, ή στη δύναμη, ή στην ικανότητα η στις ανθρώπινες επινοητικότητες.»
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου