Μόσχος Λαγκουβάρδος,«Μια μπάντα παίζει πολύ πρωί»

«Μια μπάντα παίζει πολύ πρωί», έτσι αρχίζει το ποίημα του Λώρενς «Άκου τη μπάντα», που περιέχεται στην Ανθολογία της Εικονιστικής Ποίησης των εκδόσεων Πένγκουιν. Αλλά δεν είναι μια μπάντα της προκοπής, όπως φαίνεται απ΄ τους στίχους που ακολουθούν. Ας δούμε όμως το ενδιαφέρον αυτό ποίημα του Άγγλου ποιητή, του γνωστού απ΄ το μυθιστόρημα «Ο εραστής της λαίδης Τσάτερλυ ΝτέΪβιντ Χέρμπερτ Λώρενς :
« Μια μπάντα παίζει πολύ πρωί, / μα είναι μόνο δυστυχισμένοι άνθρωποι,/ που θορυβούν για να σκεπάσουν την κακοφωνία που υπάρχει μέσα στην ψυχή ./ Ένα μικρό φεγγάρι, αρκετά ήσυχο,/ γέρνει και τραγουδάει στον εαυτό του,/ κι η μουσική των ανθρώπων/ είναι σαν ένα ποντίκι που ροκανίζει,/ που ροκανίζει μέσα σε μια ξύλινη παγίδα/ παγιδευμένο».
Σε ένα άλλο ποίημά του, στην ίδιο ανθολογία, ο Λώρενς γράφει: «Δεν υπάρχει τίποτα να σωθεί./ Εκτός από μια μικρή ησυχία μέσα στην ψυχή, τόσο μικρή σαν το μάτι μιας βιολέτας.»
Μην ανησυχείς όμως, ευγενικέ αναγνώστη. Η Φραγκιά, όπως αποκαλούσαν οι παλιοί το δυτικό κόσμο, αφού απαξίωσε όλα αυτά για τα οποία αξίζει να ζει κανείς και τα υποκατέστησε με το χρήμα, αναζητεί λίγη ησυχία, αλλά δεν μπορεί να τη βρει πουθενά, γιατί απομακρύνθηκε από τον άρχοντα της Ειρήνης, τον Ιησού Χριστό. «Δεν υπάρχει τίποτα να σώσεις». Η μουσική είναι αψευδής μάρτυρας. Άκου το ατέλειωτο κλάμα της μουσικής της Ανατολής, που εκφράζει τη μιζέρια και την απελπισία . Άκου την κακοφωνία της Δύσης , που εμποδίζει την εσωτερική γαλήνη της ψυχής.
Την ελεεινή αυτή μπάντα του Λώρενς μου θύμισε μια μεταμεσονύκτια φιλοσοφική συζήτηση, που άκουσα άθελά μου στην τηλεόραση. Οι καθηγητές αυτοί της φιλοσοφίας συζητούσαν για την ταυτότητα του ανθρώπου, για το αν υπάρχει αυτός ο ίδιος άνθρωπος, από υποκειμενική και από αντικειμενική άποψη, με όλες αυτές τις αλλαγές που συμβαίνουν γύρω του. Αμφισβητούσαν δηλαδή αν υπάρχει αυτός ο άνθρωπος ο ίδιος, η ουσία του δηλαδή, ή δεν υπάρχει , οπότε δεν υπάρχει ούτε ευθύνη, ούτε ελευθερία!
Στη φιλοσοφία αναζητάμε τις πηγές, πράγμα το οποίο είναι αδύνατο να γίνει στις τηλεοπτικές συζητήσεις. Αυτό που μένει στην ψυχή του δύστυχου ακροατή είναι το αίσθημα της απελπισίας, γιατί διαπιστώνει με θλίψη, ότι οι άνθρωποι χάνουν σιγά σιγά, ακόμα την ικανότητα να σκέφτονται με τον κοινό νου. Αυτό που βάλλεται πιο πολύ από όλα είναι η ικανότητα της σκέψης. Αυτός είναι ο στόχος κάθε εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, αν και δεν είναι φανερός. Π.χ. δεν αναγράφτηκε η πραγματική αιτία, για την οποία οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις κατήργησαν τα μαθήματα της Λογικής και της Ηθικής.
Στις εισηγητικές εκθέσεις αυτών που διοικούν την Εκπαίδευση δεν αναγράφεται η αλήθεια, γιατί να μην διδάσκονται οι μαθητές, τους κανόνες της Λογικής και της Ηθικής. Γιατί άραγε αυτό; Γιατί να μην ξέρουμε οι πολίτες τους κανόνες της Λογικής και της Ηθικής; Είναι καλύτερη η άγνοια από τη γνώση;
Ο Σωκράτης, γράφει ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια, δεν δεχόταν ότι υπάρχει κανείς που δεν πράττει το άριστον , εκτός από άγνοια,( εκτός από τον αδαή). Άριστον είναι επίσης και το να ελέγχεις αυτούς που κυβερνούν ή αν είσαι καταναλωτής, να ελέγχεις αυτό που αγοράζεις. Να τι λέει επί λέξει ο Αριστοτέλης για το θέμα αυτό: «Σωκράτης μεν γαρ όλως εμάχετο προς τον λόγον, ως ουκ ούσης ακρασίας». Ο Σωκράτης μαχόταν με όλες του τις δυνάμεις για την υπεράσπιση του λόγου, γιατί όπου υπάρχει λόγος δεν υπάρχει διαφθορά.
Η ίδια η Εκπαίδευση πολεμάει το λόγο, δηλαδή την ικανότητα του μαθητή να σκέφτεται; Είναι αυτή η γενική κούραση και η ηθική αποθάρρυνση, ιδίως των νέων, κατευθυνόμενη; Κάποιοι χρησιμοποιούν σκόπιμα την Επιστήμη και την Τεχνολογία για να φέρουν τον πολίτη στην απόγνωση, στο χάος, σαν να μην υπάρχει τίποτα κι όλα είναι μια διαρκής αλλαγή; Είναι μερικά ερωτήματα στα οποία πρέπει να απαντήσουν αυτοί που διοικούν την Εκπαίδευση.
Ο Δυτικός Κόσμος , αφού διέλυσε τις κοινωνίες του, επιδιώκει να διαλύσει και τις κοινωνίες των άλλων. Αλλά, όπως λέει το ποίημα του Λώρενς, δεν είναι παρά δυστυχισμένοι άνθρωποι, παγιδευμένοι, σαν ένα ποντίκι που ροκανίζει στην ξύλινη παγίδα του παγιδευμένο, γιατί απομακρύνθηκε απ΄ το Θεό.
Οι ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν ακολουθούμε το δρόμο που οδηγεί στην έσχατη απόγνωση , στο «δεν υπάρχει τίποτε να σώσεις». Έχουμε οδηγό μας τον Ιησού, τον Υιό και Λόγο του Θεού του ζώντος, που θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν.