Φίλε, δεν θυμάμαι πού μείναμε ακριβώς , περί ενθουσιασμού.
Ο ενθουσιασμός ( και η έμπνευση ) μοιάζει με την ξαφνική βροχή που
΄σε πιάνει στο δρόμο και σε κάνει μούσκεμα. Δεν αφήνει τίποτα "στεγνό"
από ενδιαφέρον.
Μεν τον ενθουσιασμό (και την έμπνευση) έχεις την αίσθηση ότι αυτό
που σε ενδιαφέρει,ενδιαφέρει και όλον τόν κόσμο. Δεν μένει κανείς
αδιάφορος. Τόσο πολύ, που σου φαίνεται ότι άφησαν όλοι τα ενδιαφέροντά τους , άφησαν τις δουλειές τους,την καθημερινότητά τους και όλο τους το ενδιαφέρον
στρέφεται σ' αυτό που τράβηξε εσένα!
Πώς γίνεται αυτό που σου δίνει αυτήν την βεβαιότητα , δεν ξέρω.
Ξέρω μόνο αυτό που λέει η Αγία Γραφή επάνω σ΄ αυτό. Η Αγία
Γραφή αποδίδει την ¨"έμπνευση", τον "ενθουσιασμό", τον "θαυμασμό",
το "Πνεύμα" με κάποιες΄εικόνες, παρομοιώσεις, μεταφορές,
σύμβολα και παραλλαγές, όπως είναι αυτές: "Όπου είναι ο θησαυρός σου,
εκεί είναι και η καρδιά σου". "Όπου είναι το ψοφίμι, εκεί συγκεντρώνονται
και οι αετοί" " Πήγαινε πούση τα υπάρχοντά σου και ακολούθησέ με".
"Είναι σαν κάποιον που βρίσκει ένα θησαυρό σ΄ ένα χωράφι και πηγαίνει
πουλάει ό,τι έχει και δεν έχει και το αγοράζει"., "Ιδού εμείς αφήσαμε
τα πάντα". "Κάποιος νέος έτρεξε κοντά Του και δεν φόρεσε ούτε τον
επενδύτη του".Ολόκληρη η Αγία Γραφή είναι γεμάτη από θαυμασμό,
έμπνευση, ενθουσιασμό, ΠΝεύμα!
Υπάρχουν δυο τρόποι ζωής, αγαπητέ μου Φίλιππε, ο καθημερινός και
ο τρόπος, που ο Αριστοτέλης τον ονομάζει "Θεο-οντολογικός". Ο πρώτος
είναι τρόπος μίζερος, χωρίς αληθινή χαρά, χωρίς θαυμασμός και χωρίς
ενθουσιασμό. Δεν θα αναζητήσεις σ΄ αυτόν τον μίζερο , καθημερινό τρόπο
ενθουσιασμό, γιατί όλα σ΄ αυτόν τον τόπο είναι φθορά. Για μας είναι
τα ταξίδια και το πιο σπουδαίο, είναι το ταξίδι της επιστροφής στην
αληθινή πατρίδα, σαν αυτό που περιγράφει ο Όμηρος για τον Οδυσσέα.
Οι σύντροφοί του δεν΄είχαν ιδέα παρά μόνο για τον τρόπο της καθημερινότηας.
Το ίδιο και οι κΎΚΛΩΠΕς. όΤΑΝ ρώτησε ο ΄κύκλωπας Πολύφημος τον Οδυσσέα
πως τον λένε, ο Οδυσσέας έκρινε περιττό να πει το όνομά του, την πνευματική
του ταυτότητα και είπα "Κανένα με λένε"
ούτιν με κικλήσκουσι". Όσο για τους συτρόφους της καθημερινότητας, αυτοί
χάθηκαν, γιατί δεν είχαν το Λόγο της ζωής. Ο Όμηρος με το στόμα του
Οδυσσέα τους ονόμασε "νήπιους" (νη- έπος= ΄΄οχι λόγος) και γι΄ αυτό χάθηκαν.
"Νήπιοι απώλοντο".
Όλα αυτά για να ξανάρθουμε στο σπουδαίο, στην αναζήτηση δυο πραγμάτων
που να μας ενθουσιάζουν, που να έχουν δηλαδή "ενδιαφέρον" , που δεν θα τα\
βρούμε στον μίζερο δρόμο της καθημερινότητας, αλλά στον "Θεο-οντολογικό
δρόμο". Στο δρόμο αυτό, δεν αλλάζουν τα πράγματα, αλλά η δική μας στάση.
Ποια είναι η στάση αυτή; ο Ηράκλειτος λέει, πως πρέπει να ελπίζουμε για το
ανέλπιστο, δηλαδή για το Θεό.
'ΟΛα αυτά θα μπορούσαν να μην έχουν γραφεί, αν ξεκινούσαμε με την αγάπη
για τον Ιησού πάνω από όλα: Να τί λέει το απόσπασμα της επιστολής του
Αποστόλου Παύλου, που πιστεύω, ότι κανείς δεν έφτασε στο ύψος της μεγαλοφυΪας
του, που ονομάστηκε "στόμα του Χριστού":
"Αδελφοί, ο φρονών την ημέραν Κυρίω φρονεί, και ο μη φρονών την ημέραν Κυρίου ου
φρονεί. Και ο εσθίων Κυρίω εσθίει. και ο μη εσθίων Κυρίω ουκ εσθίει, και ευχαριστεί τω Θεώ.
ΟΥΔΕΙΣ ΓΑΡ ΗΜΩΝ ΕΑΥΤΩ ΖΗ
ΚΑΙ ΟΥΔΕΙΣ ΕΑΥΤΩ ΑΠΟΘΝΗΣΚΕΙ.
ΕΑΝ ΤΕ ΖΩΜΕΝ,
ΤΩ ΚΥΡΙΩ ΖΩΜΕΝ,
ΕΑΝ ΤΕ ΑΠΟΘΝΗΣΚΟΜΕΝ,
ΤΩΝ ΚΥΡΙΩ ΑΠΟΘΝΗΣΚΟΜΕΝ.
ΕΑΝ ΤΕ ΖΩΜΕΝ,
ΕΑΝ ΤΕ ΑΠΟΘΝΗΚΟΜΕΝ,
ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΕΣΜΕΝ.
Εις τούτο γαρ Χριστός και απέθανε
και ανέστη
και έζησεν,
ίνα και νεκρών
και ζώντων
κυριεύση." (Ρωμ.ΙΔ, 6-9).
Ποιο είναι το ουσιαστικό κριτήριο
που μας δείχνει ποιον δρόμο ακολουθούμε,
το δρόμο της καθημερινότητας (της φθοράς)
ή τον δρόμο τον Θεο-οντολογικό, στον οποίο
ανακαινίζεται ως αετούς η νεότης σου;
Το κριτήριο είναι η αγάπη:
"Να τους αγαπάς όλους,
μα όλους", αυτά ήταν τα
λόγια του Ρομπέρτου
στο τελευταίο τηλέφώνημά του
με τρεμάμενη φωνή,
όταν ήρθαν οι ανεψιές του στην Πάτμο
και τον πήραν στην Αμερική, όπου
λίγο καιρό μετά (ένα δυο μήνες)
πέθανε.
Αλλά η αγάπη κατάντησε μια λέξη
κάπως αφηρημένη. ΠΙο συγκεκριμένα
θα λέγαμε "ταπείνωση".
Εάν έχωμε ταπείνωση, είμαστε ειλικρινείς
και δεν απωθούμε.
"Να είσαι ειλικρινής"λέει ο Γκρόντεγκ ?¨να
μην απωθείς και τίποτα δεν θα σου συμβεί.
Με άλλα λόγια λέει "να μην αμαρτ΄νετε
για να μην πέσετε στα χέρια των γιατρών".
Ξ¨ερεις κάθε μέρα οι Πατέρες της Εκκλησίας
διάλεξαν μια περικοπή απ΄ το Ευαγγέλιο και
μιααπ΄ τον Απόστολο, και διάλεξαν επίσης
και μερικούς στίχους από τους Ψαλμούς.
Υπάρχει ένα κρυμμένο νόημα που τα συνδέει.
Η μελέτη τους μαζί με τα περιστατικά της ζωής
μας δίνουν πολλά στοιχεία για να γράψουμε.
Να βλέπουμε τα πάντα υπό το πνεύμα
του Ευαγγελίου. Αυτό για μένα είναι
ένα σπουδαίο μυστικό στο γράψιμο.
Υ.Γ. Ίσως πρέπει να επανέλθουμε
με πιο συγκεκριμένα πράγματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου