Ανωνυμία και ανωριμότητα
“Τα δικαιώματα Κυρίου», λέει ο Δαβίδ, « ευθέα, ευφραίνοντα καρδίαν…αληθινά, δικαιωμένα αφ΄ εαυτών, επιθυμητά υπέρ χρυσίον και λίθον τίμιον πολύν και γλυκύτερα υπέρ μέλι και κηρίον». (Ψαλμ. 18,10-12).
Σχολιάζοντας τους στίχους αυτούς ο άγιος Ιωάννης του Σταυρού στο Πνευματικό του άσμα γράφει: « Για τούτο η ψυχή λαχταρά να βυθιστεί σ΄ αυτά τα διανοήματα, για να τα γνωρίσει σε όλο το βάθος τους. Σε αντάλλαγμα θα ήταν μεγάλη παρηγοριά και ευχαρίστηση για την ψυχή να υποστεί τα βάσανα και τις στενοχώριες του κόσμου, και κάθε τι που θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως μέσο γι’ αυτήν την γνώση, όσο δύσκολο και οδυνηρό να ήταν».
Οι σκέψεις αυτές μας βοηθούν να καταλάβουμε τη στάση που υπαγορεύει η πίστη στο Χριστό μπροστά στο τραγικό. Δεν ωραιοποιούμε την τραγικότητα. Η καρδιά μας είναι συντετριμμένη και ταπεινή. Έχουμε επίγνωση της αμαρτωλότητάς μας και πιστεύουμε στο μέγα έλεος του Θεού. Γι’ αυτό σεβόμαστε τα ονόματα και λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Ο πνευματικός κόσμος αρχίζει από τη στιγμή που ο Αδάμ έδωσε ονόματα στα πράγματα. Αυτή είναι η στιγμή που αρχίζει η πνευματική ζωή.
Τα ψευδώνυμα και η ανωνυμία σημαίνει ότι δεν λέμε τα πράγματα με το όνομά τους , πράγμα που αποτελεί ένδειξη πνευματικής ανωριμότητας. Την ωριμότητα και την ανωριμότητα την κρίνουμε με το κριτήριο των σχέσεων και κυρίως με το κριτήριο των σχέσεων με τον πατέρα. Όσο δεν συγχωρούμε τον πατέρα αυτό είναι ένα σίγουρο σημάδι ότι είμαστε ακόμα ανώριμοι, ανεξάρτητα από την ηλικία μας .
Ένα άλλο σημάδι ανωριμότητας είναι το να μη λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αλλάζουμε ακόμα και το όνομά μας , το όνομα που μας έδωσαν, και παίρνουμε κάποιο ψευδώνυμο της δικής μας εκλογής, που συνήθως συμβολίζει κάτι που το διαλέξαμε οι ίδιοι και δεν μας το έδωσαν οι άλλοι. Είναι ένα είδος αμφισβήτησης της αξίας των σχέσεων . Δεν πιστεύουμε ότι η ζωή και η ευτυχία είναι σχέσεις. Κι αυτή η δυσπιστία είναι επίσης σημάδι ανωριμότητας.
Ανωριμότητα είναι να μη συγχωρείς και να μη λες τα πράγματα με το όνομά τους. Έτσι εγκαταλείπουμε με οποιοδήποτε τρόπο τον πολιτισμό και καταφεύγουμε στην άγρια φύση, εξωτερική ή εσωτερική.
Ένα από τα ανησυχητικά σημάδια ότι η εποχή μας ίσως είναι η τελευταία εποχή του πολιτισμού και ότι αυτό που θα ακολουθήσει είναι η αγριότητα, είναι η καταστροφή των αληθινών σχέσεων, που στηρίζονται στην άμεση επαφή και στην ειλικρίνεια .
Η άγρια φύση, θα μας καταστρέψει, αν δεν μπορέσουμε να εγκολπωθούμε όσο είναι καιρός, όσο έχουμε δυνάμεις να επιστρέψουμε, το μέγιστο μάθημα ότι η ζωή και η ευτυχία είναι σχέσεις. Ότι η ευτυχία είναι αληθινή μόνο όταν την μοιράζεσαι και ότι όταν συγχωράμε, αγαπάμε. Κι όταν αγαπάμε το φως του Θεού λάμπει επάνω μας.
Ο άνθρωπος δίχως την εκ Θεού φώτιση δεν είναι αληθινός, Είναι μια σκιά ή μάλλον όνειρο σκιάς, «σκιάς όναρ». Με το φως του Θεού ελευθερώνεται απ΄ το φόβο και την αγωνία. Το πρόσωπό του λάμπει. Η καρδιά του είναι ειρηνική.
Ο μέγας ποιητής της αρχαιότητας Πίνδαρος γράφει στον όγδοο ύμνο του προς τον νικητή στην πάλη Αιγινήτη Αριστομένη: «Αλλ’ όταν αίγλα διόσδοτος ( όταν φώτιση του Θεού) έλθη, λαμπρόν φέγγος έπεστιν ανδρών ( λαμπρόν φέγγος λάμπει επάνω στους ανθρώπους) και μείλιχος αιών ( και η καρδιά τους είναι μειλίχια και ειρηνική).
"Ρεθεμιώτικα Νέα"
Φίλε Μόσχο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιλάω πάντα φιλικά και ο λόγος είναι ότι το θέμα για το οποίο αφιλοκερδώς προσφέρεις την άποψη σου με ενδιαφέρει τα μέγιστα. Όμως νομίζω ότι πέφτεις στην παγίδα του να ερμηνεύεις ένα ιερό βιβλίο όπως εσύ θέλεις. Διόρθωσε με αν κάνω λάθος: Ο Χριστός είχε όνομα; Γιατί δεν κυκλοφορούσε με το όνομα που του είχε δωθεί; Οι μαθητές του δεν τον φωνάζαν ούτε Εμμανουήλ, ούτε Χριστό αλλά διδάσκαλε. Ήταν αυτό δείγμα της ανωριμότητας τους;
Φιλικά
Ι.Ο.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ κύριε Ολλανδέ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα παρακάτω τα γράφω χωρίς ίχνος εμπάθειας, με εν Χριστό αγάπη για εσάς τον συνάνθρωπο μου, που θα κλιθούμε να ομολογήσουμε κάποια στιγμή μπροστά στον Κύριο και Θεό μας.
Επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω την σημερινή μας θέση.
Είμαστε πολίτες ενός κράτους, προσωρινοί κάτοικοι του πλανήτη Γη.
Γνώστες της Χριστιανικής διδασκαλίας.
Γνώστες.
Ούτε εμπνευστές, ούτε και διορισμένοι κριτές αυτής.
Γιατί μπορεί αγαπητέ να έχουμε την άνεση, επειδή ο Κύριος και Θεός μας, μας την έδωσε να κρίνουμε και να λέμε το μακρύ και το κοντό μας, όμως δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να φέρουμε τους εαυτούς μας σε εξίσωσα θέση με τους αποστόλους του Κυρίου και Θεού μας.
Και αν αυτοί προσφωνούσαν τον Κύριο μας Διδάσκαλε εμείς απλά πρέπει να υποκλινόμαστε και να αφήνουμε τον εαυτό μας στην προσευχή, με την προσμονή και τη λαχτάρα να μην καταλήξουμε να είμαστε πολύ μακριά από Εκείνον.
Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το σχόλιο μου, τις ευχές μου για καλή μέρα και καλή εβδομάδα!
Με εκτίμηση και εν Χριστό αγάπη
Βασιλική
Φίλη Βασιλική,
ΑπάντησηΔιαγραφήακριβώς αυτό που λες είναι και η ουσία των λόγων μου. Η ένσταση μου (από την οποία προήλθε και το παράδειγμα που ανέφερα) είναι ότι ο φίλος Μόσχος χρησιμοποίησε την Αγ. Γραφή για να αποδείξει ότι η ανωνυμία είναι ανωριμότητα.
Καλή μέρα και καλή εβδομάδα
Φιλικά
ΙΟ
Διδάσκαλος, δεν είναι ψευδώνυμο αλλά ιδιότητα η οποία φανερώνει έναν ρόλο σε σχέση με έναν άλλον ρόλο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτή του μαθητή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Χριστός επίσης φανερώνει και τον ρόλο του φίλου, όταν παραδείγματος χάριν αναφέρεται στον Λάζαρο «ο φίλος μου κοιμήθηκε».
Ως φίλοι του Χριστού παρουσιάζονται και οι Άγιοι, επειδή έχουν ξεπεράσει το επίεδο της πίστης και έφτασαν στην γνώση και από «δούλοι» έγιναν φίλοι του Θεού.
Σίγουρα όταν αποκαλείς κάποιον, διδάσκαλο ή φίλο ή πατέρα ή αδελφό δεν χρησιμοποιείς αυτούς τους ρόλους ως ψευδώνυμα.
Κάποια φορά μου έκαναν ένα δώρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν ένα μικρό γλαστράκι με πράσινα φύλλα.
Μικροσκοπικό γλαστράκι και μικροσκοπικό φυτό.
Όμως το αγάπησα πολύ. Γιατί ήταν εκεί και προσπαθούσε και ρουφούσε με τις ριζούλες του όλα τα ευεργετικά συστατικά.
Το μεταφύτεψα.
Του έβαλα μεγαλύτερη γλάστρα.
Το μεγάλωσα σαν παιδί μου.
Και μεγάλωσε.
Πλέον καλύπτει όλο το μπαλκόνι μου.
Μου δίνει σκιά, μου χαρίζει το πράσινο του, και που και που βλέπω και κάποιο λουλουδάκι που μοσχοβολάει τον τόπο!
Αν όμως το είχα εξ αρχής κουτσουρέψει, και το παραμελούσα σε καμιά γωνιά σίγουρα θα πέθαινε...
Δεν θα με σκέπαζε.
Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και η ερμηνεία που προσπαθούμε να δώσουμε στα Θεϊκά.
Η επιλογή του προσήμου είναι μόνο δική μας. Και μπορεί να είναι μόνο Συν ή μόνο Mείων.
Μακάρι η αγάπη του Θεού να μας σκεπάζει
Αμήν
Αγαπητοί φίλοι,
ΑπάντησηΔιαγραφήνομίζω ότι με παρεξηγήσατε και λόγω της παρεξήγησης χάνουμε και το θέμα της συζήτησης. Έφερα ένα παράδειγμα για να δείξω κάτι στο φίλο Μόσχο. Δεν είναι το παράδειγμα μου η ουσία. Στο κάτω κάτω μπορεί και το παράδειγμα να μην είναι το καλύτερο δυνατό. Όμως το τι θέλει να πει είναι ξεκάθαρο. Η ουσία του είναι ότι δεν μπορούμε από τα ονόματα που έδωσε ο Αδάμ να συμπεράνουμε ότι "Τα ψευδώνυμα και η ανωνυμία σημαίνει ότι δεν λέμε τα πράγματα με το όνομά τους , πράγμα που αποτελεί ένδειξη πνευματικής ανωριμότητας."
Αυτή είναι η ένσταση μου και ζητώ συγνώμη αν με το ατυχές παράδειγμα μου πρόσβαλα κανέναν.
Επί αυτής της ενστάσεως μπορώ να έχω μια απάντηση;
Πολλές φορές τα ατυχή παραδείγματα, σε χώρους που εκτίθενται, μπορούν να υποσκάψουν την αλήθεια, εν αγνοία του σχολιαστή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπί του θέματος.
Αν εσύ το πιστεύεις αυτό, γιατί να σου αποδείξει κανείς το αντίθετο;
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ grafikosX,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θεωρώ ότι το σχόλιο μου υπέσκαψε την αλήθεια. Αλλά αν εσύ το πιστεύεις, γιατί να σου αποδείξω εγώ το αντίθετο;
Αυτή η απάντηση σου (ακριβώς όπως και η δικιά μου παραπάνω) δείχνει κάποιον με έλλειψη κατανόησης στον προβληματισμό του άλλου. Αντίθετα το ενδιαφέρον μου και έστω τα ατυχή μου παραδείγματα είχαν σαν ελατήριο την ειλικρινή κατανόηση του προβληματισμού ενός συνανθρώπου μου. Αυτό είναι και το μοναδικό κίνητρο για ένα υγιή διάλογο που μπορεί βγάλει σωστά συμπεράσματα.
Είναι άποψη μου ότι δεν μπορέσαμε να κάνουμε διάλογο για το θέμα και σ'αυτό βέβαια δεν μπορεί να ευθύνεται μόνο η μία πλευρά. Αναγνωρίζω το μερίδιο της δικιάς μου ευθύνης.
Ζητώ ξανά συγνώμη αν ενόχλησα ή εάν πρόσβαλα.