Θα είναι η μελλοντική δικτατορία αιώνια ,επειδή η δύναμη του μελλοντικού δικτάτορα θα είναι ανεξάντλητη; Θα συνηθίσουν τόσο πολύ τη στέρηση των ελευθεριών τους οι πολίτες , ώστε κανείς δεν θα παίρνει είδηση ότι στερήθηκε την ελευθερία του και ζει σε καθεστώς δουλείας; Οι πολίτες όχι μόνο δεν θα βλέπουν τη δουλεία, αλλά θα τη θεωρούν και ως μια κατάκτηση την οποία πέτυχαν με τους κοινωνικούς αγώνες τους;
Κάποιοι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι η νέα δικτατορία άρχισε κιόλας. Δείτε πως συνηθίζουμε τη μια μετά την άλλη απανθρωπία, τους σκοτωμούς αμάχων, τις καταστροφές αθώων πολιτών, την αυθαιρεσία αυτών που κατέχουν οποιαδήποτε θέση που τους παρέχει κάποια δύναμη (πολιτική, κομματική, συνδικαλιστική, κοινωνική κλπ.)Η νέα δικτατορία άρχισε ήδη και θα είναι αιώνια, γιατί "η δουλεία δεν έχει κέρατα" και κανείς δεν θα έχει τη διακριτική ικανότητα να αντιληφθεί ότι ζει σε καθεστώς ανελεύθερο, δικτατορικό (δικτατορία ενός κόμματος, μιας εξουσίας π.χ. της εκτελεστικής,ενός προσώπου π.χ. του πρωθυπουργού, μιας οργάνωσης κλπ.).
Το χειρότερο λοιπόν με τη δουλεία στην εποχή μας είναι ο εθισμός της. Την εθίζει ο οργανισμός μας σαν τα σκληρά ναρκωτικά και δεν μπορεί με τίποτα να απαλλαγεί από αυτήν γιατί δεν φαίνεται . Γινόμαστε παθητικοί και συνηθίζουμε στη δουλεία. Παράδειγμα οι αρχαίοι Ισραηλίτες: Μίσησαν το Μωυσή, που τους έβγαλε απ΄ την δουλεία της Αιγύπτου και μόνο με την επέμβαση του Θεού σώθηκαν απ΄ την αιώνια δουλεία τους, γιατί μετά την Αίγυπτο έπεσαν στη δουλεία της ειδωλολατρίας (Χρυσός Μόσχος). Στην πορεία στη έρημο δυσανασχετούσαν με τις δυσκολίες που συνάντησαν με την ελευθερία, που την είχαν ξεμάθει:«Καλά είμαστε εκεί. Είχαμε όλα τα καλά. Τρώγαμε και πίναμε. Εσύ φταις, Μωυσή, που μας έβγαλες απ΄ την Αίγυπτο».
Οι δούλοι εθίζουν στη δουλεία και την αγαπούν. «Ταϊστε μας κι αφήστε μας δούλους», αυτή είναι η επιθυμία τους. Ακόμα και το οποιοδήποτε Άουσβιτς και Νταχάου με τον εθισμό γίνεται καλό ή τουλάχιστον υποφερτό.
Πόσοι δεν βρίσκουν υποφερτή ,αν όχι καλή τη ζωή τους στην κόλαση μιας σύγχρονης πόλης; Οι πιο πολλοί. Σχεδόν κανένας δεν φεύγει ακόμα κι όταν μπορεί. Ιδίως οι γυναίκες . Δεν φεύγει κανείς γιατί έχουν συνηθίσει τη ζωή αυτή. «Ταϊστε μας κι αφήστε μας να ζούμε στη σύγχρονη πόλη, να πάμε και να ερχόμαστε στους πληκτικούς δρόμους σαν τους φυλακισμένους στο προαύλιό τους, την ώρα του περιπάτου».
Συνηθίζει ο δούλος και στο τέλος περνάει καλά. Το ίδιο δε γίνεται και με το γάμο, όταν οι σύζυγοι με τον εγωισμό τους και το πείσμα τους τον μετατρέπουν σε δουλεία; Αυτό δεν είχε στο νου του ο Νϊκος Καζαντζάκης, – άδικα για μένα- όταν έλεγε «παντρέψου για να ζήσεις σαν δούλος και να πεθάνεις σαν άνθρωπος».
Άλλωστε από τότε που ούτε και η ευτυχισμένη και πλούσια οικογένεια περιθάλπει τα μέλη της και όλες οι οικογένειες πλούσιες και φτωχές εμπιστεύονται τους ασθενείς τους σε ξένες γυναίκες ( φτωχές μετανάστριες) ή τους στέλνουν στο νοσοκομείο ή στο γηροκομείο, ούτε σαν άνθρωπος πεθαίνει κανείς.
Που είναι ο άνθρωπος , σωληνωμένος και καλωδιωμένος, μόνος ανάμεσα σε ξένους, που αύριο ούτε τη γλώσσα του θα μιλούν στην «πολυπολιτισμική» κοινωνία που την επιλέξαμε οι ίδιοι και παθητικά τη συνηθίζουμε μέρα με τη μέρα; Μήπως δεν συνηθίσαμε να ζούμε δίχως δέντρα, δίχως ουρανό, δίχως ειρήνη και φιλία, αλλά με το μίσος και τη βία;
Ποιος δαίμονας με το αβυσσαλέο μίσος του για τον άνθρωπο άλλαξε έτσι τη ζωή; Ο ίδιος που επινόησε το στοίβαγμα της κατοικίας τη μια επάνω στην άλλη και την οικογένεια με ένα παιδί και ένα σκύλο. Θα είναι η μελλοντική δικτατορία αιώνια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου