Μόσχος Λαγκουβάρδος ,Εποχές

Εποχές

Εποχές , άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνα, δεν έχουν μόνο τα χρόνια. Εποχές έχουν και οι άνθρωποι και οι ψυχές των ανθρώπων καθώς και ολόκληρη η ανθρωπότητα και κάθε ζωντανός οργανισμός. Είναι τα διάφορα στάδια που περνάει στην πορεία του απ΄ την γέννησή του μέχρι την ωριμότητά του. Κάθε τι που ζει κι αναπνέει έχει τις εποχές του ή αλλιώς τα στάδια που περνάει μέχρι να φτάσει στον προορισμό του.
Εποχές έχουν και οι πολιτισμοί, τα πολιτεύματα, οι αυτοκρατορίες, οι βασιλείες, τα ολοκληρωτικά ή τα δημοκρατικά καθεστώτα. Όλα όσα υπάρχουν πορεύονται με σταθμούς και στάδια. Δίχως σταθμούς και στάδια η ζωή είναι μονότονη και βαρετή. Μια σχέση π.χ. του γάμου, της συγγένειας, της φιλίας κ.α. χωρίς τα στάδιά της που την ανανεώνουν είναι βαρετή.
Η αγάπη είναι από όλους επιθυμητή γιατί ανανεώνει και ουδέποτε πέφτει στο τέλμα. Η κορύφωση της αγάπης είναι η γιορτή. Στη γιορτή δεν έχει θέση καμιά εμπάθεια και μικρότητα, αλλά όλοι και οι γιορτάζοντες και οι φίλοι τους δείχνουν ανωτερότητα, γιατί ο εγωισμός και η κακία δεν έχουν θέση στη γιορτή. Αυτό σημαίνει ότι στη γιορτή πηγαίνουμε με καθαρό το σώμα μας (και την ψυχή μας) και με τα καλύτερα ενδύματα, αλλοιώς θα προσβάλουμε τον οικοδεσπότη που μας κάλεσε.
Οι γιορτές είναι πνευματικά στάδια στην πορεία μας. Χαρίζουν την ποικιλία που δίνει η εναλλαγή των εποχών στη διάρκεια του έτους. Αυτό σημαίνει η παροιμία: «Βίος ανεόρταστος, δρόμος απανδόχευτος».
Όλα έχουν λοιπόν την αρχή ή το πρώτο στάδιο, και το τέλος, το τελευταίο στάδιο. Μερικοί ονομάζουν τις εποχές νέες ή παλιές, αλλά από μια βαθύτερη άποψη τίποτα δεν είναι νέο κάτω απ΄ τον ήλιο. Εννοείται ότι το καινούριο ή το παλιό δεν έχει σημασία για τα πράγματα που είναι διαρκώς καινούρια, και που ουδέποτε φθείρονται και πεθαίνουν, όπως είναι η αγάπη και γενικά οι αρετές του ανθρώπου. Ενώ ο κόσμος αλλάζει μορφές και περνάει καθώς και η επιθυμία του ,οι οντότητες αυτές διατηρούν την αιώνια νεότητά τους. Αυτό σημαίνουν τα λόγια του Ευαγγελίου «η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει». Η αληθινή αγάπη ποτέ δεν χάνει την αξία της. Μπορείς να παρομοιάσεις τις εποχές του κόσμου με τα στάδια που περνάει ένας άνθρωπος στη ζωή του από την παιδική του ηλικία μέχρι την ωριμότητά του
Αξίζει να κάνουμε στον εαυτό μας τα δυο αυτά ερωτήματα: πρώτον: Σε ποιο άραγε στάδιο ωριμότητας, βρίσκομαι και δεύτερον σε ποιο στάδιο (εποχή) βρίσκεται ο κόσμος; Τι είναι αυτό που θεωρώ πρωταρχικό ως προς τον εαυτό μου και τι είναι αυτό που θεωρεί πρωταρχικό ο κόσμος στο στάδιο που βρίσκεται. Ένα τρίτο ερώτημα πρέπει επίσης να έχουμε διαρκώς στο νου μας, αν θέλουμε να ξέρουμε που πηγαίνουμε ή που αφηνόμαστε να μας πάνε. Είναι το ερώτημα , αν η λεγόμενη «Νέα Εποχή» ή «Παγκοσμιοποίηση» είναι πραγματικά νέα και παγκόσμια ή όχι.
Κατ΄ αρχήν η «Νέα Εποχή» ούτε νέα είναι , ούτε εποχή. Δεν είναι νέα, γιατί είναι επανάληψη της ανατολικής απολυταρχίας, η οποία απέτυχε με τους Περσικούς Πολέμους να επεκταθεί στην Ευρώπη και δεν είναι εποχή, για τον ίδιο λόγο, ότι δεν είναι ανανέωση, αλλά επιβολή του ίδιου παλιού και αποτυχημένου μοντέλου. Και δεν είναι παγκόσμια, γιατί η έννοια του παγκόσμιου είναι ότι ισχύει από μόνο του παντού σε όλους τους τόπους και σε όλους τους ανθρώπους και δεν επιβάλλεται με τη βία και με τους νόμους.
Παγκόσμια είναι η δικαιοσύνη, η περιεκτική όλων των αρετών, γιατί είναι πανανθρώπινο αίτημα , ανώτερη δε κι απ΄ τη δικαιοσύνη είναι η αγάπη του Θεού και του πλησίον. Στις προσευχές μας, όσο γνωρίζουμε τον εαυτό μας και έχουμε επίγνωση της ανομίας μας, κανείς δε ζητεί απ΄ το Θεό, δικαιοσύνη, αλλά έλεος, που είναι η υπέρτατη μορφή της αγάπης.

"Ρεθεμνιώτικα Νέα"