ΕΠΟΧΗ ΜΟΥ Σ’ ΑΓΑΠΩ ( MON EPOQUE,in greek)
«Παρέρχεται γαρ το σχήμα του κόσμου
και η επιθυμία αυτού».
Πότε σε ποια άλλη εποχή ξανάγινε αυτό με τόση ένταση;
Οι άνθρωποι εξόριστοι στην ίδια τους την πατρίδα.
Πότε ήταν βαθύτερη η λύπη; Πότε τα δάκρια των πραγμάτων πιο αληθινά;
Η ματαιότητα του κόσμου δεν ήταν ποτέ τόσο ξεκάθαρη, τόσο ορατή. Τα τραγούδια
των ανθρώπων λυπημένα : ξυπνούν τη νοσταλγία στην ψυχή. Ο νόστος, το αιώνιο
ταξίδι της επιστροφής, ένας αγιάτρευτος καημός. Τίποτε να μην τελειώνει εδώ ή μάλλον όλα να τελειώνουν εντελώς άδοξα (ο θάνατος έχει το ψαχνό). Οι άνθρωποι
χωρίς ψυχή, μέσα σ΄ ένα το ίδιο άψυχο κόσμο, «νεφέλαι περιφερόμεναι, δένδρα φθινοπωρινά».
Πότε επαληθεύτηκαν οι ποιητές με τόση ενάργεια; Πότε το σκοτάδι ήταν βαθύτερο
κι η δίψα για το φως, για την ομορφιά του ουρανού πιο δυνατή;
Αχ, εποχή μου σ΄ αγαπώ!
Αχ, η μοναξιά, η ερημία των πόλεων, η καταστροφή της φύσης, η πίκρα χωρίς την αγάπη, το ξόδεμα της ζωής κυνηγώντας το ανέφικτο…η φιλοκτήμων εποχή.
Ω, Κύριε, «όλην την ημέραν η εντροπή κατεναντίον μου εστιν, και η αισχύνη του προσώπου μου εκάλυψέ με».
Κάθε μέρα που ξεμακραίνω από Σένα κλαίω πικρά, σαν τον Πέτρο τη νύχτα της
Προδοσίας. Πώς να κοιτάξω μέσα στα μάτια Σου; Η ψυχή μου θα πλημμύριζε από
αγαλλίαση, όπως όταν συναντάς ξαφνικά τον πατέρα σου στο δρόμο.
Ω, Κύριέ μου, Κύριε, χαρά και μύρο της ζωής μου!
Αν δεν είναι βέβαιη η συνάντηση προς τι αυτός ο καϋμός, αυτή η προσμονή, η ανυπομονησία, αυτό το φαρμάκι στην πίκρα μου, όταν αντί να Σε πλησιάσω, ξεμακραίνω ακόμα περισσότερο;
Ξέρω, πως όλα τα βάσανα έχουν αυτό μόνο το σκοπό: να απαλύνουν
τη λύπη για ό,τι θ’ αφήσουμε εδώ
και να μεγαλώσουν τη χαρά,
για ό,τι επιφυλάσσεται να μας αποκαλυφθεί.
Μόσχος Λαγκουβάρδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου