Μόσχος Λαγκυβάρδος, Θεραπεία της θλίψης

Θεραπεία της θλίψης


«Να το δω δεν το θέλω το χυμένο
αίμα του Ιγνάτιου στην αρένα»
Λόρκα

«Πάρε με απάνου στα βουνά/ τι θα με φάει ο κάμπος». «Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι». «Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει / τώρα π΄ ανθίζουν τα κλαριά και βγάζει η γη χορτάρι.»
Διαφορετικοί ποιητές, διαφορετικοί στίχοι. Ο Κώστας Κρυστάλλης, βουκολικός ποιητής του βουνού, αποδίδει όλα τα δεινά του στον κάμπο. Ο Κώστας Ουράνης, ρομαντικός, πιστεύει ότι ο θάνατός του προκαλεί πένθος και στον καιρό! Ο Αθανάσιος Διάκος, το αντίθετο, πιστεύει ότι η γη είναι αδιάφορη για το θάνατό του.
Αναφέρθηκα στους ποιητές αυτούς και στους στίχους τους γιατί θέλω να ξέρω μερικά πράγματα για τη θλίψη και για το πένθος. Το ερώτημά μου είναι τι είναι αυτό που προκαλεί θλίψη και πώς μπορούμε να τη θεραπεύσουμε;
Πώς θεραπεύεις τη θλίψη; Με τη διασκέδαση; Με το να αποστρέφεις το πρόσωπό σου από τα γεγονότα που σου προκαλούν θλίψη; Με το να ξεχνάς αυτό που συμβαίνει και σε γεμίζει θλίψη; Τι είναι αυτό που γεμίζει θλίψη την ψυχή σου; Τι είναι πιο θλιβερό; Είναι το ίδιο το γεγονός ή οι σκέψεις που κάνουμε γι΄ αυτό;
Αν η θλίψη προέρχεται όχι από αυτά που συμβαίνουν , αλλά από τις σκέψεις και τα αισθήματα επάνω σ’ αυτά που συμβαίνουν , είναι φυσικό η θλίψη
να σταματήσει όταν σταματήσουν οι σκέψεις και τα αισθήματα που την προκαλούν.
Ο νους προσέχει στην περίπτωση αυτή όχι τις σκέψεις και τα αισθήματα για τα γεγονότα, αλλά τα ίδια τα γεγονότα.
Όσο ο νους δεν προσέχει αυτά που συμβαίνουν, αλλά τις σκέψεις και τα αισθήματα επάνω σ΄ αυτά που συμβαίνουν, ο άνθρωπος με τέτοιο νου δεν μπορεί να ανανεωθεί ποτέ. Θα φθείρεται και θα γερνάει εγκαταλειμμένος.
Αν η θλίψη δεν θεραπεύεται αλλιώς παρά μόνο με το να δείχνεις ενδιαφέρον, (να έχεις επίγνωση) σ΄ αυτό που συμβαίνει, πώς θα θεραπεύσεις τη θλίψη σου, αν αυτό που συμβαίνει δεν τραβάει το ενδιαφέρον σου;
Πώς θα δείξεις ενδιαφέρον σε κάτι που δεν έχει ενδιαφέρον για σένα, αν είναι ανάγκη να δείξεις ενδιαφέρον, γιατί αλλιώς θα είσαι γεμάτος θλίψη; Πώς δεν θα διασκορπιστεί ο νους σου σε άλλα πράγματα που τον ελκύουν;
Ο νους μοιάζει σαν τα όρνια που μαζεύονται πάνω απ΄ το ψοφίμι ή σαν το κοράκι που ορμάει επάνω στο τυρί ή σαν τον χρυσοθήρα που αρπάζει ό,τι γιαλίζει στο χώμα.
Πώς μπορείς να έχεις επίγνωση αυτού που συμβαίνει, όταν αυτό που συμβαίνει είτε δεν έχει για σένα κανένα ενδιαφέρον, είτε είναι τόσο δυσάρεστο που δεν μπορείς να το δεις κι αποστρέφεις το πρόσωπό σου από αυτό;
Πώς μπορείς να είσαι επάγρυπνος, για να μη γίνει ο νους σου νωθρός και σε καταλάβει η θλίψη; Πώς μπορείς να δώσεις την προσοχή σου σε τέτοια γεγονότα, που ο νους δε θέλει να τα σκέφτεται και τα μάτια σου να τα βλέπουν;
Στην εικόνα του αγίου Σιλουανού , στο ειλητάριο που βαστάζει στο χέρι του διαβάζουμε τα εξής: «Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι». Με
άλλα λόγια για να ‘εχεις συγκεντρωμένο το νου σου σ’ αυτό που συμβαίνει , στο γεγονός και όχι σε σκέψεις και συναισθήματα που προκαλούν θλίψη πρέπει να ελπίζεις στο ανέλπιστο. Έτσι θεραπεύεις τη θλίψη σου.

"ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"