Μ.Ε.Λαγκουβάρδου, ¨Ολοι τρέχουν να σώσουν

Όλοι τρέχουν να σώσουν ένα παιδί που κινδυνεύει, χωρίς να ρωτούν τίνος είναι αυτό το παιδί. Ο κίνδυνος που απειλεί τη ζωή του παιδιού το κάνει να είναι το μοναδικό παιδί, αντί ένα κάποιο παιδί, ενός κάποιου πατέρα. Καθένας μπροστά στον κίνδυνο το νιώθει σαν να είναι το δικό του παιδί.
Ποια είναι λοιπόν η πραγματικότητα, όταν ο εχθρός επιτίθεται στα παιδιά; Είναι η ψυχρή λογική , κατά την οποία τα παιδιά που κινδυνεύουν είναι κάποια παιδιά ή είναι το ζωντανό αίσθημα ότι τα παιδιά που κινδυνεύουν δεν είναι κάποια παιδιά, αλλά είναι τα δικά μας μοναδικά και αναντικατάστατα παιδιά;
Ότι όλοι τρέχουν να σώσουν ένα παιδί που κινδυνεύει μαρτυρεί την ενότητα των ανθρώπων. Αντιθέτως ,η λογική σύμφωνα με την οποία, όταν το παιδί που κινδυνεύει δεν είναι δικό μας , είναι ένα κάποιο παιδί, δείχνει τη διαίρεση και την αποξένωση των ανθρώπων. Απ’ τη λογική λείπει η πίστη, ο φόβος κι η απλότητα που υπάρχει στο ζωντανό αίσθημα της ζωής.
Χθες στην εκκλησία, στα Δέντρα Τυρνάβου, δεν είχα προετοιμαστεί για το κήρυγμα. Δεν ήξερα ούτε ποιο ήταν το Ευαγγέλιο και ποιος ο Απόστολος. Το Ευαγγέλιο ήταν αυτό στο οποίο ο Κύριος ρώτησε τους μαθητές του, ποιος λέει ο κόσμος ότι είναι κι ο Απόστολος ήταν η επιστολή του Παύλου, που περιέγραφε τα μαρτύρια που τράβηξε κηρύττοντας το Ευαγγέλιο του Χριστού στα Έθνη.
Αγαπώ αυτήν την ευαγγελική περικοπή που περιέχει τα λόγια αυτά του Ιησού:
« Ποιος λέει ο κόσμος ότι είμαι;» Επάνω σ΄ αυτά τα λόγια είπα μερικά πράγματα στους απλούς ανθρώπους, οι οποίοι αποτελούσαν το εκκλησίασμα στον Άγιο Αθανάσιο Δένδρων, την προχθεσινή Κυριακή.
Γιατί ο Ιησούς ρώτησε τους μαθητές του, αφού γνώριζε τις σκέψεις τους; αναρωτήθηκα. Ύστερα τους ζήτησα να συσχετίσουν την ερώτηση αυτή με την παραπλήσια ερώτηση πολλών που αμφισβητούν την αξία της προσευχής. Γιατί προσεύχεστε, λένε πολλοί, αφού ο Θεός γνωρίζει τις ανάγκες των ανθρώπων;
Χωρίς το λόγο, θα είμαστε σαν τα νήπια που δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους και τις ανάγκες τους , και δεν θα περιμέναμε φυσικά να ακούσει ο Θεός τις προσευχές μας. Ούτε τη σχέση μας με το Θεό θα γνωρίζαμε , ούτε θα μαθαίναμε να εκφράζουμε τον εαυτό μας με το Λόγο.
Προσευχόμαστε , λοιπόν, και με την προσευχή μας γνωρίζουμε τον εαυτό μας και γινόμαστε ταπεινοί, γιατί δεν ξεχνάμε την εξάρτησή μας απ΄ το Θεό. Με την προσευχή γνωρίζουμε ότι κι εμείς κι οι άλλοι είμαστε μοναδικοί, γιατί είμαστε παιδιά του Θεού, ότι ο Θεός μας αγαπάει κι η αγάπη Του μας κάνει να βλέπουμε τον εαυτό μας και τους άλλους ως μοναδικούς.
Όλοι τρέχουν να σώσουν ένα παιδί που κινδυνεύει. Καθένας μπροστά στον κίνδυνο το νιώθει ως μοναδικό, ως δικό του παιδί. Το μίσος κι ο φόβος είναι η αιτία που τα ολοκληρωτικά καθεστώτα καταδιώκουν τη μοναδικότητα και επιβάλλουν την ανωνυμία και την ομοιομορφία.
¨Όταν ο Κύκλωπας ρώτησε τον δέσμιο στη σπηλιά Οδυσσέα ποιο είναι το όνομά του ο Οδυσσέας απάντησε : «Κανένα με λένε». Ο Οδυσσέας δεν θα έλεγε το όνομά του ,όσο δεν είχε την ελευθερία του και δεν ήταν παρά η τροφή ενός ανθρωποφάγου.
Πήρα αφορμή από ένα παιδάκι που κινδύνευε να πνιγεί κι όλοι έτρεξαν να το σώσουν, στην παραλία, στα Πλατανίδια του Βόλου, χθες το απόγευμα, για να μιλήσω για το όνομα, που είναι συστατικό της ελευθερίας μας. Οι λαοί που χάνουν τη γλώσσα, χάνουν την ενότητά τους, την πατρίδα τους και το σπουδαιότερο, την ελευθερία τους.
(Ρεθεμνιώτικα Νέα)