Άρχισα σήμερα την πρωινή άσκηση (περπάτημα στον δημοτικό κήπο) πολύ νωρίς. Δεν είχε φέξει ακόμη. Πρωί- πρωί περπάτημα και σκέψεις. Περπατούσα και σκεφτόμουν το βασικό πρόβλημα του ανθρώπου, το πρόβλημα της επιβίωσης. Πού πρέπει να στηρίζει ο άνθρωπος την επιβίωσή του; Στον εαυτό του, στην οικογένεια, στην κοινωνία, στο κράτος, στα χρήματα;
Ο Νίκος που ήρθε να παρκάρει το αυτοκίνητό του είδε πρωί πρωί τηλεόραση. «Όλο θλιβερά πράγματα βλέπεις στην τηλεόραση»,είπε. «Η πολιτική σάπια, οι φορείς είναι σάπιοι, η Εκκλησία το ίδιο…» . «Δεν υπάρχει τίποτε να στηριχτείς;» ρώτησα. «Ούτε η πίστη;». «Πιστεύω» είπε «αλλά είμαι αμαρτωλός».
Μετά την πρόσφατη ασθένεια (ημιπληγία) της μητέρας μου σκέφτομαι πιο πολύ την επιβίωση; Το «ποιος θα μας κοιτάξει». Η μητέρα μου ήταν πολύ δυνατή γυναίκα κι είχε αφιερώσει τη ζωή της στους άλλους. Εκτός απ΄ τους παππούδες που γηροκόμησε, ανέλαβε και τα εγγόνια της με πολύ αγάπη «των παιδιών μου τα παιδιά δυο φορές παιδιά» και με πολύ κόπο, για να μπορούν να εργάζονται τα παιδιά της. Παράλληλα προσέφερε επί δεκαοχτώ χρόνια τις υπηρεσίες της φροντίζοντας τους εγκαταλειμμένους γέρους της ενορίας της.
Τώρα τα παιδιά της (στη Θεσσαλονίκη ) είναι γύρω απ΄ το κρεβάτι της , εκτός από μένα που πηγαινοέρχομαι απ΄τη Λάρισα, σαν επισκέπτης και δεν προσφέρω τίποτα. «Άλλοι την κοιτάζουν κι άλλους έχει στο μυαλό της», λέει η μικρότερη αδερφή μου για να την πειράξει, μια που η μητέρα μας αντιμετωπίζει την κατάστασή της με χιούμορ. ( Έπρεπε να αρρωστήσει για να ανακαλύψει το χιούμορ της.)
Η περίπτωση της μητέρας μου είναι η περίπτωση που ο άνθρωπος στηρίζεται στην οικογένεια. Το ίδιο και η περίπτωση ενός φίλου μου γιατρού που όλα του τα χρόνια τα έζησε στη Γερμανία και στα τελευταία του ήρθε στην Ελλάδα κι όταν δεν μπορούσε, τον φρόντιζε η μητέρα του. Τι γίνεται στις άλλες περιπτώσεις, όταν δεν υπάρχει τέτοια οικογένεια;
Οι παλιοί έκαναν πολλά παιδιά και τα μάθαιναν ότι έχουν υποχρέωση να φροντίσουν τους γέρους τους. Πιο παλιά ακόμα , πριν τον πολιτισμό, η τύχη
των γέρων, που δεν μπορούσαν οι ίδιοι να φροντίσουν τον εαυτό τους ήταν αμφίβολη. Πολλά τοπωνύμια, όπως γεροπόταμος, γεροντόβραχος κ.α. είναι ενδεικτικά.
‘Ελπιζε στο ανέλπιστο ,λέει ο Ηράκλειτος. Είναι παράξενο που μιλάει έτσι ο Ηράκλειτος. Ο Ηράκλειτος πίστευε πως όλα αλλάζουν και τίποτε δεν μένει.
Είναι παράξενο που θεωρεί την ελπίδα σταθερή. Η ελπίδα για τον Ηράκλειτο
ποτέ δεν χάνει την αξία της; Να ελπίζεις και στο ανέλπιστο, σ΄ εκείνο που είναι απίθανο να συμβεί. Να που η βεβαιότητα για την πίστη έρχεται από εκείνον που αμφισβήτησε τα πάντα, που δεν θεωρούσε τίποτε σταθερό στη ζωή. Διαρκής αλλαγή. Τα πάντα ρέουν. Δυο φορές δεν θα μπορούσες ποτέ να μπεις στο ίδιο ποτάμι. Αυτό ήταν το πιστεύω του.
«Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον». Με τη σκέψη αυτή ,έψαξα να βρω τα βιβλία και τις κινηματογραφικές ταινίες εκείνες στις οποίες οι δημιουργοί τους πιστεύουν στην καλοσύνη, στο Θεό του Θερισμού, όπως ονομάζει την καλοσύνη ένας απ΄ τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του κόσμου, ο Ακίρα Κουροσάβα. Με αυτό το κριτήριο έγραψα το τελευταίο μου βιβλίο , με τον ίδιο αυτό τίτλο «Ο Θεός του Θερισμού».
Το πρόβλημα της επιβίωσης είναι εντελώς διαφορετικό, αναλόγως από την άποψη που το σκέφτεται κανείς. Ως πρόβλημα δικό του ή των άλλων. Το δίκαιο, όταν κρίνει έναν άνθρωπο, τον κρίνει με βάση τη φροντίδα που επιδεικνύει για τα δικά του προβλήματα. Με αυτό το κριτήριο αποτιμά τις υποχρεώσεις του. Άρα και το πρόβλημα της επιβίωσης , για να είμαστε δίκαιοι πρέπει να το αντιμετωπίζουμε σαν να είναι δικό μας πρόβλημα., πράγμα που δεν συμβαίνει , ιδίως αν το πρόβλημα μελετάται από επιστημονικής πλευράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου