Μ.Λαγκουβάρδου, Ο κόσμος της εποπτείας και ο κόσμος της ανάμνησης

Ο κόσμος της εποπτείας και ο κόσμος της ανάμνησης

“ Homo mortalis deus”,( Κικέρων) (Θνητός Θεός ο άνθρωπος)

Κάθε φορά που μιλάμε για την Πίστη με το Λουκιανό, πάντοτε προβάλλει την ίδια αντίρρηση: «Δεν δέχομαι ότι ο Θεός ασχολείται με εμένα, το σκουλήκι. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι κρατάει μπακαλο-τέφτερο και καταγράφει τις αμαρτίες μου.» Ώσπου μια φορά του είπα: «κι αν αυτό γίνεται από σένα τον ίδιο; Αν ο άνθρωπος είναι ένα βιβλίο που γράφεται μόνο του; Βιβλία θ’ ανοίξουν, λέει η Γραφή στην τελική κρίση». Έκτοτε δε ξανακάναμε συζήτηση με το Λουκιανό περί Θεού.

Σύμφωνα με τη Χριστιανική Διδασκαλία ο Θεός έπλασε τον κόσμο τέλειο! Η Δημιουργία του Θεού είναι ανοιχτό βιβλίο που περιέχει τα πάντα! Η ψυχή του ανθρώπου μπορεί να γνωρίσει τα πάντα , το Σύμπαν ολόκληρο, ως ανάμνηση χωρίς τη μεσολάβηση των αισθήσεων (εποπτεία). (Δεν είναι ανάγκη να σκοτώσει κανείς για να μάθει ότι ο φόνος είναι κακός.)

Μια φορά σημείωσα σ΄ ένα λογοτεχνικό βιβλίο τον αριθμό τηλεφώνου ενός γραφείο τουρισμού.(Συνηθίζω να φέρω μαζί μου κάποιο λογοτεχνικό βιβλίο που το χρησιμοποιώ συχνά και σαν σημειωματάριο). Όταν χρειάστηκα τον αριθμό είχα ξεχάσει σε ποιο βιβλίο τον σημείωσα. Είχα διαβάσει κάπου ότι μπορείς να θυμηθείς παλιά ξεχασμένα πράγματα με την αυτοσυγκέντρωση. Σύμφωνα με το βιβλίο περί αυτοσυγκέντρωσης έπρεπε να χαλαρώσω για να θυμηθώ. Πράγματι χαλάρωσα με κάποια τεχνική με σκοπό να θυμηθώ ποιο ήταν το βιβλίο που είχε τον αριθμό τηλεφώνου του γραφείου τουρισμού της Νομαρχίας Λαρίσης. Σχεδόν με είχε μισο- πάρει ο ύπνος κι όταν ξύπνησα αντί να θυμηθώ το βιβλίο θυμήθηκα τον αριθμό! Πήρα χαρτί και μολύβι και τον έγραψα!

Αναφέρω το παράδειγμα αυτό γιατί δείχνει ότι καταγράφονται στη μνήμη μας πολλά πράγματα, για τα οποία δεν έχουμε ιδέα. Αμέτρητες πληροφορίες περνούν από κάθε μάτι το δευτερόλεπτο και η μνήμη τις καταγράφει. Υπάρχει ολόκληρος κόσμος της ανάμνησης. Ίσως ολόκληρο το σύμπαν. Φαίνεται ότι κάθε άνθρωπος είναι ολόκληρο το σύμπαν.

Ας υποθέσουμε ότι ολόκληρο το σύμπαν καταστράφηκε κι απόμεινε ένας μόνον άνθρωπος. Στην περίπτωση αυτή ο Θεός μπορεί να ξαναφτιάξει το Σύμπαν αυτή τη φορά όχι εκ του μηδενός, αλλά από τα στοιχεία του ενός αυτού ανθρώπου! Η σκέψη αυτή , αν και διατυπώνεται ως υπόθεση είναι βέβαιη και αληθινή ,γιατί είναι η πραγματικότητα. Το ίδιο φαίνεται ότι συμβαίνει και στον κόσμο της ανάμνησης!

Ο λόγος για τον οποίο κάνουμε την υπόθεση αυτή είναι ο εξής: σε περίπτωση που η ζωή στον άλλο κόσμο είναι ζωή στον κόσμο της ανάμνησης, ο κόσμος της ανάμνησης θα ήταν μια στενή φυλακή για κάποιον που ζη και κινείται με τη σκέψη, αν ο κόσμος αυτός δεν είχε τίποτα άλλο παρά μόνο τις αναμνήσεις καθενός από εμάς. Σε καμία περίπτωση η φυλακή αυτή δεν θα μπορούσε να είναι παράδεισος για καμιά ανθρώπινη ψυχή. Άρα ο κόσμος της ανάμνησης είναι απέραντος τουλάχιστον όσο απέραντος είναι και ο κόσμος της εποπτείας, δηλαδή το Σύμπαν ολόκληρο μέσα στο οποίο ζούμε τώρα. Αν ο κόσμος της ανάμνησης ήταν μόνο οι αναμνήσεις που θυμούμαστε και τίποτε άλλο, θα ζούσαμε αιωνίως μέσα σε μια αφόρητη κόλαση..

Αυτή είναι η φοβερή κόλαση για κείνους που είναι προσκολλημένοι στα πάθη τους και δεν μπορούν αιωνίως να θεραπεύσουν τις αναμνήσεις τους (μετάνοια) και να απελευθερωθούν από αυτές. Με αυτήν την έννοια πολλοί εύχονται να μην ξανα-υπάρξουν, μάταια γιατί δεν έχουμε επιλογή ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία, αλλά ανάμεσα στην ευτυχισμένη ύπαρξη και στην μη ευτυχισμένη, όπως φαίνεται κι από αυτή εδώ τη ζωή.