Μ. Εμμ. Λαγκουβάρδου, ΤΟ ΓΡΑΨΙΜΟ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ

«Πάντα στο διάλειμμα της μάχης/ έβρισκε χρόνο για τα’ αστέρια, τον ουρανό και τον επάνω κόσμο» (Λουκιανός De bello civile).

Έχασε την ιδέα που είχε για μένα ο Κρητικός φίλος μου! Απογοητεύτηκε από την ανάμιξή μου στην πολιτική ως υποψήφιος βουλευτής στις προσεχείς εκλογές! «Γιατί το έκανες αυτό;» είπε «αφού δεν περίμενες τίποτα ούτε για τον εαυτό σου ούτε για τα παιδιά σου, σε ξέρω καλά! Εγώ δεν σου το κρύβω, θα ζητούσα ανταλλάγματα. Εσύ έχασες με αυτό που έκανες. Ο αναγνώστης σε διάβαζε και του άρεσε που δεν ήσουν προσκολλημένος πουθενά, που έγραφες όπως ένιωθες.»

Προτού δεχθώ αυτόν τον πάγο στην ραχοκοκκαλιά μου τα είχα όλα αυτά σκεφθεί . Ήξερα ότι θα δυσαρεστήσω εκείνους που πιστεύουν ότι θα πάψω να είμαι αληθινός και θα γράφω ό,τι αρέσει στον κόσμο κι ό,τι εντολή παίρνω απ΄ το κόμμα.

Εντούτοις ο φίλος μου, παρόλο που δυσαρεστήθηκε με την απόφασή μου να πολιτευθώ, δεν έπαψε, όπως είπε, να με εκτιμάει και να λέει καλά λόγια για μένα. στους φίλους του και στις παρέες του. Ο ευγενικός φίλος μου δεν ήθελε να με εξουθενώσει και με παρηγόρησε με αυτά τα συγκινητικά λόγια. Με έβαλε επίσης και ένα πάγο για τη μνεία για τις ταυτότητες ,που έκανα σε κάποιο άρθρο μου. «Εγώ είμαι Κρητικός» είπε. «Δεν υπέγραψα». Δεν εμβάθυνε στην άρνησή του να υπογράψει, ότι αφαιρώντας τα πνευματικά στοιχεία της ταυτότητας κάθε ανθρώπου, στο τέλος θα προσδιοριζόμαστε με ένα αριθμό!

Με αυτή τη στάση του , την καθόλου ενθαρρυντική ως προς την πολιτική μου πρωτοβουλία, με έκανε να σκεφθώ για το γράψιμο και για την πολιτική. Εγώ θέλω να είμαι συγγραφέας και όχι πολιτικός ή δημοσιογράφος. Όταν δέχθηκα την πρόταση να ενισχύσω το κόμμα του φίλου μου Στέλιου Παπαθεμελή, δεν πέρασε απ΄ το νου μου ότι θα επιδιώξω να αγωνιστώ για να με ψηφίσει ο κόσμος. Όλως αντιθέτως ήμουν βέβαιος ότι δεν θα με ψηφίσει κανείς. Η πρώτη μου δήλωση στην εφημερίδα «Θεσσαλική Ηχώ» ήταν αυτή η δημόσια εξομολόγηση, ότι δεν περιμένω να με ψηφίσει ο κόσμος!

Γιατί δεν περιμένω να με ψηφίσει ο κόσμος; Για το λόγο που είπα παραπάνω, ότι θέλω να είμαι συγγραφέας και όχι πολιτικός ή δημοσιογράφος. Ως συγγραφέας θέλω να γράφω όπως νιώθω, όχι όπως αρέσει σε λιγότερους ή περισσότερους αναγνώστες!

Για τον συγγραφέα αυτό είναι ίσως το πιο μεγάλο του δίλημμα. Αν γράφει με προσοχή μην δυσαρεστηθεί κανείς, κανείς δεν αξίζει και να διαβάσει το βιβλίο του.

Μια άλλη σκέψη που κάνει ασύμβατη την ιδιότητα του αληθινού συγγραφέα και του πολιτικού ή του δημοσιογράφου είναι ότι κανείς δεν νιώθει και δεν σκέφτεται όπως εκείνος. Το αίσθημα και η σκέψη του αληθινού συγγραφέα είναι μοναδική! Ποιος λοιπόν θα συμφωνήσει μαζί του και θα τον ψηφίσει, αν και ως πολιτικός εξακολουθεί να γράφει όπως σκέφτεται κι όπως νιώθει;