Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΚΑΙ Η ΦΙΜΩΣΗ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (10ον)
Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ
Στον αγώνα σου για την ελευθερία , για το ωραίο και για το υψηλό, δε θα βρεις καλύτερο πρότυπο από τον πατέρα και τη μητέρα! Αγαπούν το ίδιο τα παιδιά τους, τόσο το διώκτη όσο και τον διωκόμενο!
Μια φορά έβαλαν στο μάτι τα δοκίμια που δημοσίευα σ΄ ένα ηλεκτρονικό περιοδικό κάποιοι, που όπως φάνηκε αργότερα, είχαν σημαντικό πόστο στο περιοδικό αυτό. Συγκεκριμένα είχαν ως αποστολή ο ένας από αυτούς να επισημαίνει τα μη αρεστά κείμενα κι ο άλλος να γελοιοποιεί ή και να απειλεί το συντάκτη τους. Ο πρώτος ήταν ο θεωρητικός κι ο δεύτερος ο εκτελεστής. Πρέπει να παραδεχθώ ότι κι οι δυο ήταν άριστοι στη δουλειά τους, αληθινοί επιστήμονες και μάλιστα πανεπιστημιακοί! Όντως ήταν ειδικοί της πληροφορικής σε κάποιο πανεπιστήμιο! Η μέθοδος που χρησιμοποιούσαν ήταν αυτή των κεκαλυμμένων ύβρεων και των εμμέσων απειλών!
Δεν άργησα να καταλάβω ποιος ήταν ο στόχος αυτών που πλήρωναν ειδικούς να χρησιμοποιούν με τέτοιο τρόπο την επιστήμη τους στον τομέα της πληροφορικής. Ο στόχος τους , όσον κι αν δυσκολεύεται κανείς να το πιστέψει , ήταν να χειραγωγείται σε ένα απίστευτα χαμηλό επίπεδο το κοινό , που το αποτελούσαν κυρίως νέοι!
Δεν μπορώ να πω, αν το χαμηλό επίπεδο της επικοινωνίας των νέων εκείνων, που χρησιμοποιούσαν το περιοδικό, οφειλόταν εξ ολοκλήρου στην επιτυχή δράση των εν λόγω ειδικών της πληροφορικής. Για το χαμηλό επίπεδο πολλών νέων στην εποχή μας ευθύνονται οπωσδήποτε πολλοί παράγοντες, κυρίως η συνεχής κρίση στους κόλπους της Εκπαίδευσης, ο αποπροσανατολισμός του κοινού των ΜΜΕ από τα πραγματικά του προβλήματα, η παρακμή της Τέχνης κ.α.
Αλγεινή εντύπωση μου προκαλούσε το ότι κανείς από τους νέους ανθρώπους, με εξαίρεση ελάχιστες περιπτώσεις , δεν αγανακτούσε αν και ήταν ολοφάνερη η άδικη συμπεριφορά εις βάρος μου. Είχα αρχίσει να αμφιβάλω αν διασώζεται ακόμα μέσα στον άνθρωπο, στην εποχή μας, το περί δικαίου αίσθημα, που δεν σε αφήνει να ησυχάσεις όταν γίνεσαι μάρτυρας μιας άδικης συμπεριφοράς.
Ο εφησυχασμός δεν οφείλεται μόνο στον σκεπτικισμό (τι έχω να κερδίσω, αν εκφράσω την αγανάκτησή μου για το άδικο;) δείχνει επίσης ότι ο σημερινός άνθρωπος έχει συνηθίσει στην ήττα . Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι δεν αντιλαμβάνεται ότι το άδικο σε βάρος του άλλου είναι στην πραγματικότητα και σε βάρος του ίδιου.
Το τέλος αυτής της ιστορίας είναι πράγματι για γέλια και για κλάματα. Αυτός που διατύπωνε τις κρυφές απειλές και τις ύβρεις ( ο εκτελεστής) έδειξε πρώτος σημάδια κοπώσεως. «Ας αφήσουμε τον παππού, να γράφει ό,τι θέλει», έγραψε σε μήνυμά του προς τον θεωρητικό. «Άλλωστε κανένας δεν καταλαβαίνει τι γράφει»». «Μακάρι» σκέφτηκα όταν διάβασα το μήνυμα . Ο «παππούς» Ηράκλειτος ήταν θεληματικά σκοτεινός για να έχει ήσυχο το κεφάλι του!
Όταν τους είπα ότι γνωρίζω (γνώριζα πραγματικά) ποιοι είναι παρόλο που χρησιμοποιούν ψευδώνυμο και ποιος είναι ο στόχος τους εξαφανίστηκαν. Ζήτησαν συγνώμην και ο εκδότης δικαιολόγησε την απουσία τους ότι οφείλεται σε «τεχνικούς λόγους».
Στον αγώνα σου για την ελευθερία , για το ωραίο και για το υψηλό, δε θα βρεις καλύτερο πρότυπο από τον πατέρα και τη μητέρα. Όποιο δάχτυλο κι αν κόψεις, λένε, πονάει. Αυτό σημαίνουν τα λόγια του Ευαγγελίου ότι η πάλη δεν είναι με σάρκα και αίμα, ο αγώνας είναι πνευματικός με τις αρχές και τις εξουσίες, με τα πνεύματα της πονηρίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου